Η σημασία κρύβεται στα ανύποπτα. Κάπως έτσι θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει τον ορεινό όγκο που φαίνεται στα αριστερά μετά την Λαμία μέχρι και τον Αλμυρό Βόλου. Ένα βουνό που είναι πιθανόν, ο πολύς κόσμος να αγνοεί ακόμη και την ύπαρξή του. Και ίσως για αυτόν τον λόγο έχει κρατήσει τις απίστευτες και πλούσιες ομορφιές του ανέγγιχτες.
Έτσι αποφασίσαμε τρεις φίλοι, ο Βασίλης, ο Κώστας κι εγώ, το Σαββατοκύριακο 19 και 20 Δεκεμβρίου να ανακαλύψουμε όσο μπορούμε, τους κρυμμένους θησαυρούς αυτού του βουνού. Η προσπάθεια θα ήταν τόση όσο μας επέτρεπαν οι χειμερινές συνθήκες που επικρατούσαν στην περιοχή.
Για τους άλλους δύο, η εκδρομή ξεκίνησε από την Παρασκευή το απόγευμα. Εγώ τους συνάντησα το Σάββατο το πρωί. Η διαμονή μας έγινε σε ένα υπέροχο ξύλινο καταφύγιο που έχει κατασκευαστεί από τον ΕΟΣ Αλμυρού.
Η εξόρμησή μας άρχισε χωρίς ιδιαίτερη καθυστέρηση. Τα πρώτα πράγματα που σου κάνουν εντύπωση στην Όθρυ, είναι δύο. Τα απίστευτα δάση που αποτελούνται από πανύψηλα υγειή έλατα που μπλέκονται με τεράστιες εκτάσεις καλυμμένες από δρύς καθώς και οι απίστευτες ποσότητες νερών που αναβλύζουν από παντού!
Μέχρι και... σεκόγιες είδαμε στο δασικό φυτώριο του κυρίου Ηρακλή.
Αλλά και πολύ μεγάλα γκυ!
Σε μερικά ρέματα, υπάρχουν ακόμα κάποια υπέροχα μονότοξα γεφύρια, απομεινάρια παλαιών μονοπατιών που ένωναν τους οικισμούς μεταξύ τους.
Η πορεία που ακολουθήσαμε αρχικά, ήταν προς τα ψηλότερα σημεία του βουνού όπου η θέα σε συνδυασμό με τα καταπληκτικά σύννεφα ήταν εξαιρετική.
Κάπου εκεί αντικρύσαμε και ένα μαγευτικό θέαμα. Τον καταρράκτη που δημιουργείται από τα νερά που προέρχονται από την Νεροσπηλιά. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα υπόγειο ποτάμι το οποίο πηγάζει μέσα στο σπήλαιο και σε βάθος μεγαλύτερο από 1000 μέτρα (μήκος), και καθώς προβάλει, πέφτει με δύναμη στην πρώτη πλαγιά που συναντά.
Μάλιστα, η ροή του νερού έχει καταστρέψει τον δρόμο και μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, δεν είναι δυνατή η διέλευσή του.
Το βράδυ στο ζεστό χώρο του καταφυγίου, είχαμε από όλα τα καλά. Εκτός από τις μπριζόλες και τα λουκάνικα που ψήθηκαν στα κάρβουνα, το τραπέζι ήταν πολύ πιο πλούσιο απ’ ότι χρειάζονταν τρία άτομα!
Ο ύπνος που ακολούθησε, συνοδευόταν από το δυνατό κελάρισμα των δύο ρεμάτων που συναντιούνται ακριβώς κάτω από το καταφύγιο, θυμίζοντας ποιοί είναι οι, (χαμένοι στις μεγαλουπόλεις), αρχέγονοι ήχοι που θα έπρεπε να ακούμε.
Η επόμενη ημέρα μας βρήκε ιδιαίτερα χαλαρούς. Αφού ήπιαμε τον... Αρμένικο καφέ μας και καθαρίσαμε εξονυχιστικά το καταφύγιο, κατευθυνθήκαμε προς τον χωματόδρομο που θα μας έβγαζε στο χωριό Ανάβρα. Αυτή η διασταύρωση βρίσκεται πολύ κοντά στο μνημείο του αεροπορικού δυστυχήματος με το C130 που έγινε στις 5 Φεβρουαρίου το 1991 παίρνοντας στον θάνατο 63 στρατιώτες και πιλότους.
Μπορέσαμε να προχωρήσουμε μόνο για 1000 μέτρα περίπου, αφού μετά ο δρόμος ήταν απροσπέλαστος λόγω του μεγάλου όγκου χιονιού.
Να σημειώσω πως στην εκδρομή ήμασταν δύο αυτοκίνητα, το δικό μου το NIVA και το αμάξι του Κώστα, ένα FIAT SEDICI, το οποίο, όπως έχει αποδείξει και στο παρελθόν, δεν πτοήθηκε από κανένα εμπόδιο.
Έτσι μετά από μία γρήγορη σύσκεψη, αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τους χωματόδρομους που καλύπτουν την ανατολική πλευρά του βουνού και κινούνται σε χαμηλότερο υψόμετρο. Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθούμε σε φανταστικές τοποθεσίες και να περάσουμε από «παιχνιδιάρικους» χωματόδρομους με αρκετούς νερόλακους και λίγη τοπική λάσπη.
Νωρίς το απόγευμα κατηφορίσαμε μέχρι τον Αλμυρό όπου χωρίσαμε με τον Βασίλη που θα γύρναγε στον Βόλο και εγώ με τον Κώστα επιστρέψαμε στην Αθήνα. Ο καιρός συνέχισε να μας κάνει χάρες με την ποικιλία του.
Τελικά, νωρίς το βράδυ μπήκα στο σπίτι πολύ πιο πλούσιος σε εμπειρίες, εικόνες, χρώματα, ήχους και μυρωδιές, με μία υπόσχεση να έχει καταλάβει την καρδιά μου. Να επισκευθώ πάλι την Όθρυ σε διαφορετικές εποχές. Θέλω να βρεθώ πάλι εκεί και την άνοιξη και το καλοκαίρι και το φθινόπωρο. Και είμαι σίγουρος πως δεν το θέλω μόνο εγώ. Ξέρω σίγουρα και άλλους δύο....
Έτσι αποφασίσαμε τρεις φίλοι, ο Βασίλης, ο Κώστας κι εγώ, το Σαββατοκύριακο 19 και 20 Δεκεμβρίου να ανακαλύψουμε όσο μπορούμε, τους κρυμμένους θησαυρούς αυτού του βουνού. Η προσπάθεια θα ήταν τόση όσο μας επέτρεπαν οι χειμερινές συνθήκες που επικρατούσαν στην περιοχή.
Για τους άλλους δύο, η εκδρομή ξεκίνησε από την Παρασκευή το απόγευμα. Εγώ τους συνάντησα το Σάββατο το πρωί. Η διαμονή μας έγινε σε ένα υπέροχο ξύλινο καταφύγιο που έχει κατασκευαστεί από τον ΕΟΣ Αλμυρού.
Η εξόρμησή μας άρχισε χωρίς ιδιαίτερη καθυστέρηση. Τα πρώτα πράγματα που σου κάνουν εντύπωση στην Όθρυ, είναι δύο. Τα απίστευτα δάση που αποτελούνται από πανύψηλα υγειή έλατα που μπλέκονται με τεράστιες εκτάσεις καλυμμένες από δρύς καθώς και οι απίστευτες ποσότητες νερών που αναβλύζουν από παντού!
Μέχρι και... σεκόγιες είδαμε στο δασικό φυτώριο του κυρίου Ηρακλή.
Σε μερικά ρέματα, υπάρχουν ακόμα κάποια υπέροχα μονότοξα γεφύρια, απομεινάρια παλαιών μονοπατιών που ένωναν τους οικισμούς μεταξύ τους.
Η πορεία που ακολουθήσαμε αρχικά, ήταν προς τα ψηλότερα σημεία του βουνού όπου η θέα σε συνδυασμό με τα καταπληκτικά σύννεφα ήταν εξαιρετική.
Κάπου εκεί αντικρύσαμε και ένα μαγευτικό θέαμα. Τον καταρράκτη που δημιουργείται από τα νερά που προέρχονται από την Νεροσπηλιά. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα υπόγειο ποτάμι το οποίο πηγάζει μέσα στο σπήλαιο και σε βάθος μεγαλύτερο από 1000 μέτρα (μήκος), και καθώς προβάλει, πέφτει με δύναμη στην πρώτη πλαγιά που συναντά.
Μάλιστα, η ροή του νερού έχει καταστρέψει τον δρόμο και μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, δεν είναι δυνατή η διέλευσή του.
Το βράδυ στο ζεστό χώρο του καταφυγίου, είχαμε από όλα τα καλά. Εκτός από τις μπριζόλες και τα λουκάνικα που ψήθηκαν στα κάρβουνα, το τραπέζι ήταν πολύ πιο πλούσιο απ’ ότι χρειάζονταν τρία άτομα!
Ο ύπνος που ακολούθησε, συνοδευόταν από το δυνατό κελάρισμα των δύο ρεμάτων που συναντιούνται ακριβώς κάτω από το καταφύγιο, θυμίζοντας ποιοί είναι οι, (χαμένοι στις μεγαλουπόλεις), αρχέγονοι ήχοι που θα έπρεπε να ακούμε.
Η επόμενη ημέρα μας βρήκε ιδιαίτερα χαλαρούς. Αφού ήπιαμε τον... Αρμένικο καφέ μας και καθαρίσαμε εξονυχιστικά το καταφύγιο, κατευθυνθήκαμε προς τον χωματόδρομο που θα μας έβγαζε στο χωριό Ανάβρα. Αυτή η διασταύρωση βρίσκεται πολύ κοντά στο μνημείο του αεροπορικού δυστυχήματος με το C130 που έγινε στις 5 Φεβρουαρίου το 1991 παίρνοντας στον θάνατο 63 στρατιώτες και πιλότους.
Μπορέσαμε να προχωρήσουμε μόνο για 1000 μέτρα περίπου, αφού μετά ο δρόμος ήταν απροσπέλαστος λόγω του μεγάλου όγκου χιονιού.
Να σημειώσω πως στην εκδρομή ήμασταν δύο αυτοκίνητα, το δικό μου το NIVA και το αμάξι του Κώστα, ένα FIAT SEDICI, το οποίο, όπως έχει αποδείξει και στο παρελθόν, δεν πτοήθηκε από κανένα εμπόδιο.
Έτσι μετά από μία γρήγορη σύσκεψη, αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τους χωματόδρομους που καλύπτουν την ανατολική πλευρά του βουνού και κινούνται σε χαμηλότερο υψόμετρο. Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθούμε σε φανταστικές τοποθεσίες και να περάσουμε από «παιχνιδιάρικους» χωματόδρομους με αρκετούς νερόλακους και λίγη τοπική λάσπη.
Νωρίς το απόγευμα κατηφορίσαμε μέχρι τον Αλμυρό όπου χωρίσαμε με τον Βασίλη που θα γύρναγε στον Βόλο και εγώ με τον Κώστα επιστρέψαμε στην Αθήνα. Ο καιρός συνέχισε να μας κάνει χάρες με την ποικιλία του.
Τελικά, νωρίς το βράδυ μπήκα στο σπίτι πολύ πιο πλούσιος σε εμπειρίες, εικόνες, χρώματα, ήχους και μυρωδιές, με μία υπόσχεση να έχει καταλάβει την καρδιά μου. Να επισκευθώ πάλι την Όθρυ σε διαφορετικές εποχές. Θέλω να βρεθώ πάλι εκεί και την άνοιξη και το καλοκαίρι και το φθινόπωρο. Και είμαι σίγουρος πως δεν το θέλω μόνο εγώ. Ξέρω σίγουρα και άλλους δύο....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου