Σε πρόσφατη διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας για το Μουντιάλ του 2010 ο χαριτωμένος ταξιτζής, προσφέρθηκε να πάει τους φιλάθλους που έχασαν την πτήση τους για την Νότια Αφρική, από την ακόλουθη διαδρομή:
«Πάμε Ιταλία, Ριβιέρα, Κυανή Ακτή, Ισπανία, περνάμε Γιβραλτάρ για να πάμε Μαρόκο, κατεβαίνω Μαυριτανία, παίρνω τον περιφερειακό για Σενεγάλη και φτάνω Καμερούν. Σφήνα Κογκό, ακτή των Σκελετών, παράκαμψη στο Δέλτα του Οκαμπάγκο και μετά ο δρόμος ανοίγει. Ζάμπια, Ζιμπάμπουε, Μποτσουάνα και φτάσαμε!!!!»
Το video με τον ταξιτζή
Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγραφεί και η διαδρομή που κάναμε με την γυναίκα μου Ελισσάβετ τον Ιούλιο που μας πέρασε, όχι στην Αφρική αλλά στην δική μας Ήπειρο, την Ευρώπη.
6 Χώρες. Από την Ελλάδα στην Ιταλία, Αυστρία, Γερμανία, Δανία, Σουηδία, Νορβηγία και πάλι πίσω!! Σύνολο 7.416 χιλιόμετρα σε 16 ημέρες, ένα ζευγάρι με ένα αμάξι. Φυσικά ένα NIVA!!!
Έτοιμοι για αναχώρηση
Η Νορβηγία επιλέχθηκε και από τους δύο μας χωρίς δεύτερη σκέψη, καθώς ήταν μία χώρα που πάντα θέλαμε και οι δύο να επισκεφτούμε. Το θέμα ήταν πώς θα την επισκεπτόμασταν! Η ιδέα του οργανωμένου ταξιδιωτικού γραφείου δεν συζητήθηκε καν αφού είναι ένας τρόπος που δεν μας εκφράζει καθόλου. Η πρόσβαση με αεροπλάνο ήταν η πιο λογική, αλλά μας στερούσε κάτι πολύ σημαντικό. Την δυνατότητα της περιπέτειας, του πραγματικού ταξιδιού ολοκληρωμένου μέσα από τις προσωπικές δυνατότητες, της εξερεύνησης σε άγνωστα μέρη. Στην τελική, μεγαλύτερη σημασία για εμάς, δεν είχε, απλά να φτάσουμε στον προορισμό μας, αλλά να πάμε εκεί! Έτσι η λύση ήταν μία. Οδικώς με το NIVA!!!
Η προετοιμασία δεν περιέλαβε τίποτε περισσότερο από τα απαραίτητα, τουλάχιστον όσον αφορούσε το αυτοκίνητο. Το γενικό service είχε γίνει λίγο καιρό πριν. Διεθνές δίπλωμα και το σήμα GR από την ΕΛΠΑ, πράσινη κάρτα από την ασφαλιστική εταιρεία και κάρτα χρήσης στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την εταιρεία Οδικής Ασφάλειας που είμαι γραμμένος. Αυτό σήμαινε πως με κάλυπτε σε όλες τις χώρες εκτός της Νορβηγίας. Βέβαια, ακόμα και τώρα που επιστρέψαμε, δεν γνωρίζω τι ακριβώς κάλυψη θα μπορούσα να έχω και αν θα ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα και δεν θα έμενε στα λόγια και τις κάρτες! Από την άλλη, στους όποιους ενδοιασμούς είχα σχετικά με την αξιοπιστία και την αντοχή του NIVA σε ένα τέτοιο ταξίδι, την λύση έδωσε η αποστομωτική απάντηση της Έλσας:
«Τι ανησυχείς, δεν θα βρισκόμαστε χαμένοι μέσα στην ζούγκλα του Λάος για το Camel Trophy, αλλά στην Autostrada και την Autobahn»!! Εκεί φύγανε και οι τελευταίες ανησυχίες.
Η βασική σχεδίαση της διαδρομής έγινε από την ιστοσελίδα www.viamichelin.com μέσα από την οποία μπορείς να ορίσεις την πόλη αναχώρησης, την πόλη προορισμού, ενδιάμεσες πόλεις, τύπο οχήματος κατανάλωση οχήματος, τιμή βενζίνης και αρκετές επιλογές ακόμη και να σου δώσει την προτεινόμενη διαδρομή, το κόστος σε καύσιμα και διόδια, αλλά και να βρεις ξενοδοχεία στην περιοχή που σε ενδιαφέρει. Όλα αυτά βέβαια είναι εκτυπώσιμα.
Το πρόγραμμα βάση του οποίου σχεδιάστηκε η διαδρομή
«Φορτώθηκε» ο χάρτης της Ευρώπης της Garmin, στον υπολογιστή του αυτοκινήτου και η βοήθειά του αποδείχτηκε μέγιστη. Εκτός της πορείας που έπρεπε να ακολουθήσουμε, μας έδειχνε όταν χρειαζόταν, τα βενζινάδικα, τις τράπεζες, τα ξενοδοχεία και πολλά άλλα. Μας έλυσε τα χέρια σε πάρα πολλές περιπτώσεις.
Ο λεπτομερής οδικός χάρτης Ευρώπης της Garmin. Άπαιχτο εργαλείο!
Βέβαια αγοράστηκαν και χάρτινοι χάρτες της Ευρώπης και της Νορβηγίας αλλά και ένας Οδηγός για τη Νορβηγία που αποδείχτηκε ιδιαίτερα χρήσιμος για την περιήγησή μας σε αυτή την υπέροχη χώρα.
Ταυτότητα νέου τύπου, διαβατήριο και εισιτήρια στην τσέπη και είμαστε έτοιμοι για την αναχώρηση. Ο χιλιομετρητής «γράφει» 68.116 χιλιόμετρα πριν ξεκινήσουμε από το σπίτι. Τρίτη πρωί ξεκινήσαμε για το λιμάνι της Πάτρας, απ’ όπου πήραμε το καράβι που μας πήγε στην Ancona της Ιταλίας.
Το κοντέρ του NIVA πριν ξεκινήσουμε από την Αθήνα
Στο λιμάνι της Πάτρας
Το (πρώτο) καράβι των διακοπών μας!
Στην καμπίνα μας
Χαρούμενοι για τις διακοπές που ξεκινάνε
Παίζοντας με το φακό!
Χαλάρωση....
....και προγραμματισμός
Καφές στο κατάστρωμα
Αγναντεύοντας το πέλαγο
Σαν όνειρο
Το ταξίδι με το Superfast Ferries ήταν απολαυστικό και διήρκεσε 21 ώρες. Η θάλασσα ήταν γαλήνια και η θερμοκρασία ιδανική. Πιο πολύ έμοιαζε με κρουαζιέρα, παρά με απλή μετάβαση σε κάποιο λιμάνι.
Στην θάλασσα του Ιονίου
Κατεβαίνοντας στην ζεστή Ancona και μέχρι να βγούμε από την πόλη πέσαμε σε ένα μικρό μποτιλιάρισμα που δεν μας δυσανασχέτησε αφού μας άφησε το περιθώριο να εγκλιματιστούμε με τις νέες εικόνες. Σε λίγο βρισκόμασταν στην Εθνική Οδό και πορευόμασταν προς την Modena. Στο βενζινάδικο που σταματήσαμε συναντήσαμε και την πρώτη διαφορά (η οποία από εκεί και πέρα θα ήταν συνεχής) σε σχέση με την Ελλάδα. Τα περισσότερα βενζινάδικα λειτουργούν χωρίς… βενζινάδες! Βάζεις μόνος σου βενζίνη και απλά πάς μέσα και πληρώνεις το ποσό στον ταμία. Εννοείται πως ο ταμίας μέσα από μηχάνημα βλέπει τι βενζίνη έχεις βάλει και πόσο πρέπει να πληρώσεις. Επίσης τα σύμπαντα ελέγχονται από κλειστό κύκλωμα καμερών, οπότε δεν σε συμφέρει να φύγεις αφού ξέρουν ακριβώς ποιος είσαι.
Μέχρι και την Modena το τοπίο είναι ιδιαίτερα ζεστό αφού περνάει μέσα από ατελείωτους κάμπους. Από εκεί και μετά ο δρόμος αρχίζει σιγά σιγά να ανηφορίζει, μπαίνοντας σε μία μεγάλη κοιλάδα η οποία στενεύει αρκετά φτάνοντας στο ύψος του Bolzano. Πλέον η διαδρομή γίνεται μέσα στους μεγάλους ορεινούς όγκους των Άλπεων. Η παρουσία μεγάλων ποταμών απόκρημνων πλαγιών και τεράστιων δασικών εκτάσεων είναι συνεχής. Το υψόμετρο ανεβαίνει μέχρι τα 1300 μέτρα περίπου, όπου μετά από ένα τούνελ και περνώντας τα αόρατα σύνορα βρισκόμαστε στην Αυστρία και αρχίζουμε να κατηφορίζουμε για το Innsbruck στα περίχωρα του οποίου είχαμε υπολογίσει να κάνουμε την πρώτη μας διανυκτέρευση.
Οι κορυφές γύρω από το Innsbruck
Η ψηλή γέφυρα πριν το Innsbruck
Το χωριό που μείναμε λέγεται Patsch και βρίσκεται 5 χιλιόμετρα πριν από την πόλη του Innsbruck. Το τοπίο είναι απλά παραμυθένιο. Σα να άνοιξες ένα βιβλίο με την Χάϊντι και ξαφνικά η εικόνα να ζωντάνεψε και εσύ να βρέθηκες μέσα. Ατελείωτα καταπράσινα λιβάδια, όπως θα βλέπαμε τους κάμπους στην Ελλάδα νωρίς την άνοιξη, και εναλλασσόμενες βουνοπλαγιές, πανύψηλες που κόβουν την ανάσα. Σε όλη αυτή την μαγεία υπάρχει κάτι που δεν κολλάει. Κάτι που το αλλοιώνει και δεν σε αφήνει να το χαρείς απόλυτα; Χμμμ…Είναι η απίστευτη βρώμα που έρχεται από παντού!! Αναμείξτε ένα εργοστάσιο τυριού, ένα βουστάσιο και ένα χοιροστάσιο μαζί και φανταστείτε την μυρωδιά που μπορεί να εκλύεται. Αυτό ακριβώς το πράγμα μύριζε, όχι μόνο στο Patsch (με πάτς και με τσατσάλιασες) όχι μόνο και στην υπόλοιπη Αυστρία (δηλαδή στην Εθνική που περάσαμε) αλλά και καθ’ όλο το μήκος της Εθνικής Οδού της Γερμανίας!! Απλά απίστευτο.
Οι Αυστριακές Άλπεις από το δωμάτιο στο Patsch
Παντού πράσινο και...
...ψηλές κορυφές
Ενθουσιασμένοι από τις πρώτες εικόνες του ταξιδιού...
...σε ένα τόσο διαφορετικό περιβάλλον
Μοιάζει σαν ψέματα το που βρισκόμαστε
Τα πάντα τριγύρω είναι φροντισμένα
Ηλιοβασίλεμα στις Άλπεις
Σκέτη ζωγραφιά
Αφήσαμε τα πράγματα στην πανσιόν που βρήκαμε και πήγαμε στο Innsbruck για να δούμε την πόλη και να φάμε βραδινό. Καταλαβαίνεις αμέσως πως βρίσκεσαι κάπου μακριά από την Ελλάδα, όχι μόνο
από το τοπίο, αλλά και από τον τρόπο οδήγησης του κόσμου. Απόλυτη προτεραιότητα του πεζού και του ποδηλάτη που κυκλοφορούν κατά κόρον σε όλες τις πόλεις, από… την Ελλάδα και πάνω! Πεζόδρομοι και ποδηλατόδρομοι σε ίδια έκταση με τους οδικούς δρόμους. Και βέβαια γεμάτοι από πεζούς και ποδηλάτες. Η χαρά του μη αυτοκινητιστή.
Κάτι που με δυσκόλεψε οδηγικά σε όλες τις χώρες, ήταν αυτό της διέλευσης μέσα από τις πλατείες. Σε όλη την Ευρώπη, αυτός που βρίσκεται μέσα στην πλατεία έχει προτεραιότητα σε σχέση με αυτόν που μπαίνει, κατάσταση εντελώς αντίθετη με αυτή που επικρατεί στην Ελλάδα. Πολλές φορές ξεχάστηκα και πήγα να μπω πρώτος, αλλά ευτυχώς, συνηδητοποιώντας έγκαιρα την παράβαση, σταματούσα αποφεύγοντας την πιθανή σύγκρουση!
Το Innsbruck είναι κλεισμένο από τα βουνά των Άλπεων. Βουνά πανύψηλα που φτάνουν μέχρι τα 2636 μέτρα σε εκείνη την περιοχή και μέσα στα οποία μπορείς να κάνεις διάφορες ορεινές δραστηριότητες. Από απλή πεζοπορία, ορειβασία και αναρρίχηση, μέχρι mountain bike απλό ή extraime κατάβαση, και κατάβαση με Flying Fox! Βέβαια υπάρχουν και τελεφερίκ που σε ανεβάζουν σε διάφορα σαλέ – καταφύγια στα 1905 μέτρα υψόμετρο, που μπορείς απλά και μόνο να δειπνήσεις ή να συνεχίσεις παραπάνω μέχρι τα 2256 μέτρα με άλλα τελεφερίκ!
Μέσα η πόλη είναι κόσμημα. Χωρίζεται από ένα μεγάλο και ορμητικό ποτάμι. Τα κτήρια είναι βγαλμένα σαν από άλλη εποχή και το σκηνικό μοιάζει να είναι θεατρικό. Σε προκαλεί να την περπατήσεις και να ανακαλύψεις κάθε δρόμο και κάθε μικρό στενάκι.
Το ποτάμι και οι Άλπεις στο Innsbruck
Το ποτάμι στο Innsbruck...
...διασχίζει την πόλη
Λεπτομέρεια οικίας
Μπαίνοντας στην παλιά πόλη
Στην παλιά πόλη
Το πρώτο μας δείπνο...
...σε κάποιο εστιατόριο του Innsbruck
Υπέροχα κτίρια...
...και μικρά σοκάκια
Μέσα στα μικρά δρομάκια της παλιάς πόλης
Καμάρες σε κάποιο από τα κτήρια στην παλιά πόλη
Η κούρασή μας όμως ήταν μεγάλη, και αφού φάγαμε χορταστικά και περπατήσαμε όσο αντέξαμε, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για την πανσιόν λαχταρώντας τα αφράτα στρώματα. Αμ δε!!! Υπήρξε ένα πρόβλημα με την πανσιόν η οποία όταν επιστρέψαμε ήταν κλειστή και κανείς δεν μας είχε αναφέρει ότι το κλειδί του δωματίου που μας είχαν δώσει, έπρεπε να το είχαμε μαζί μας, ούτε καν όταν τους το αφήσαμε στην ρεσεψιόν, νωρίτερα, που φύγαμε για να πάμε στο Innsbruck! Τελικά με τα χίλια ζόρια, μας άνοιξε η ιδιοκτήτρια, μία βουβαλογοργόνα στην όψη αλλά κυρίως στην συμπεριφορά. Την επόμενη ημέρα φάγαμε στα γρήγορα πρωινό και συνεχίσαμε το ταξίδι μας φεύγοντας με τις χειρότερες εντυπώσεις από το Patsch, όσον αφορούσε την μυρωδιά και τους ανθρώπους, που μάλλον μεταξύ τους αυτά τα δύο πρέπει να έχουν και στενότερη σχέση.
Έτοιμοι για αναχώρηση
Από το Patsch με θέα τις Άλπεις
Συνεχίζουμε για βόρεια
«Αχυρένιο» αρκουδάκι κρυμμένο στους θάμνους
Ξανά στην Εθνική Οδό και μετά από λίγη ώρα, περάσαμε πάλι από άλλα, αόρατα σύνορα και βρεθήκαμε ξαφνικά στην Γερμανία. Συνεχίσαμε τον δρόμο αφού έπρεπε να διασχίσουμε όλη την χώρα, από τον νότο προς τον βορρά. Κάπου στο ύψος του Μονάχου και ενώ ετοιμάζομαι να κάνω μία προσπέραση σε ένα φορτηγό, μπαίνει μπροστά μου μία BMW χρώματος ασημί και μου κλείνει τον δρόμο. Σχεδόν αμέσως ανάβει από το πίσω της τζάμι φωτεινή πινακίδα που έγραφε «POLIZEI» (αστυνομία) κάνοντας μου σινιάλο να τον ακολουθήσω! Στο πρώτο πάρκινγκ που συναντήσαμε (υπήρχαν πάρκινγκ σε όλο το μήκος της Εθνικής Οδού ανά ιδιαίτερα τακτικά διαστήματα) μας ζητήσανε, ευγενικότατοι πάντα, τα χαρτιά μας, ενώ πρώτα απ’ όλα μας έδειξαν την ταυτότητά τους, και μας εξήγησαν, ότι ουσιαστικά ελέγχανε για τυχόν μετανάστες που θα μπορούσαν να πάνε στην Γερμανία. Αφού έγινε ο απαραίτητος έλεγχος στα χαρτιά (το αμάξι δεν θέλησαν να το ελέγξουν) και είπαμε τα σχετικά –έχετε έρθει στην Ελλάδα, α ναι σας άρεσε, ώστε ανεβήκατε στο Όλυμπο, είναι πράγματι ωραία κλπ.- βρεθήκαμε και πάλι στον δρόμο να συνεχίζουμε το ταξίδι μας. Σε 15 λεπτά άλλο αυτοκίνητο με φωτεινή πινακίδα «POLIZEI» να μας κάνει σινιάλο για το πάρκινγκ. Το NIVA προκαλεί χα χα! Ευγενικοί πάντα οι αστυνομικοί όταν τους είπαμε ότι μόλις πριν από λίγο μας ελέγξανε, μας ευχήθηκαν καλό ταξίδι και συνεχίσαμε χωρίς, πλέον, άλλους ελέγχους.
Κάτι που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, κυρίως από την Γερμανία και σε όλο το υπόλοιπο ταξίδι μας, ήταν πως καθώς διασχίζαμε την Εθνική Οδό, διακρίναμε σε επαρχιακούς δρόμους που περνούσαν με γέφυρα από πάνω μας, να περνάνε συνέχεια ποδηλάτες. Σχεδόν σε κάθε γέφυρα έβλεπες έναν, δύο οι και περισσότερους ποδηλάτες! Σε απομακρυσμένα σημεία από μεγάλες πόλεις. Από το νότο μέχρι και το βορρά. Σε όλο το μήκος. Κάτι άλλο που επίσης μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, (τουλάχιστον σε εμάς τους Έλληνες), είναι πως στα δημόσια πάρκινγκ, στα σημεία ξεκούρασης, και στα βενζινάδικα, οι τουαλέτες ήταν παροιμιώδους καθαριότητας.
Βέβαια, από την άλλη, σε όλη την διαδρομή μας μέσα από την Γερμανία, το τοπίο ήταν όμορφο, αλλά, απίστευτα μονότονο. Λόφοι ομαλοί, κάμποι πράσινοι, πυκνές συστάδες δέντρων και πάλι μία από τα ίδια. Από την αρχή μέχρι το τέλος το ίδιο πράγμα. Καμμία ποικιλία, καμμία εναλλαγή.
Σε κάποιο σταθμό αυτοκινήτων στην Γερμανία...
...στάση για ξεκούραση και φαγητό.
Ανεβαίνοντας προς τα βόρεια, περάσαμε έξω από τη Nurnberg, το Wurzburg, την Fulda και καταλήξαμε το απόγευμα έξω από την πόλη Kassel, λίγο πιο πάνω από την μέση της διαδρομής μας στην Γερμανία. Η διαμονή μας έγινε σε μία αλυσίδα ξενοδοχείων σε διάφορες πόλεις με την ονομασία Formule1 με την εκπληκτική τιμή των 29 Ευρώ + 8 Ευρώ το πρωινό! Όταν πρόκειται μόνο για διανυκτέρευση και όχι για διαμονή, τα συγκεκριμένα Bed & Brekfast ξενοδοχεία είναι εκτός από πεντακάθαρα και πάρα πολύ φθηνά.
Στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου
Η περιοχή γύρω από το ξενοδοχείο Formule 1
Έξω από το ξενοδοχείο Formule 1 στο Kassel
Το μικρό και συμπαθές δωμάτιο
Πάρα πολλές side cars στο δρόμο
Την τρίτη ημέρα συνεχίσαμε προσπερνώντας από έξω το Ανόβερο και το Αμβούργο προς το νησί Fehmarn από το οποίο πήραμε το καράβι που μας πέρασε στην Δανία. Το νησί Fehmarn συνδέεται με την ηπειρωτική Γερμανία με μία πανέμορφη γέφυρα, η πρώτη εντυπωσιακή γέφυρα που συναντήσαμε. Εκείνη όμως την στιγμή, ούτε που μπορούσαμε να φανταστούμε τις γέφυρες και τα τούνελ που θα περνούσαμε στην συνέχεια του ταξιδιού μας.
Φτάνοντας στο βόρειο άκρο της Γερμανίας
Πλησιάζοντας στη γέφυρα που συνδέει την Γερμανία με το νησί το Fehmarn
Από την ίδια γέφυρα περνάνε και τα τραίνα
Η πανέμορφη γέφυρα του νησιού Fehmarn
Στην άλλη άκρη του μικρού αυτού νησιού πήραμε το πλοίο που μας πέρασε στην Δανία. Έτσι σε 45 λεπτά βρεθήκαμε να διανύουμε την χώρα των ανεμογεννητριών και της πράσινης ενέργειας, με κατεύθυνση την Κοπεγχάγη. Το τοπίο εδώ σε κάνει να χαλαρώνεις, ίσως επειδή πρόκειται για μια επίπεδη χώρα, ή ίσως επειδή τα πάντα κυλάνε ομαλά και χωρίς βιασύνη, ή ακόμα επειδή ο κόσμος είναι ιδιαίτερα φιλικός σε αντίθεση με την αίσθηση που σου έδιναν οι προηγούμενες χώρες.
Στο καράβι για την Δανία
Στο δρόμο για την Κοπεγχάγη συναντήσαμε...
...πολλές ανεμογεννήτριες
Οι πρώτες όμορφες εικόνες της Δανίας
Και άλλο τυπικό τοπίο στην Δανία
Παλιός ανεμόμυλος
Εύρεση ξενοδοχείου στην Κοπεγχάγη και μετά από μία μικρή ανάσα, αποφασίσαμε να πάμε μία βόλτα στο κέντρο της πόλης. Έτσι κι αλλιώς είχαμε προαποφασίσει πως εκεί, θα μέναμε και μία ημέρα παραπάνω. Επειδή το ξενοδοχείο είχε μία μικρή απόσταση από το κέντρο, είπαμε να πάμε με το αυτοκίνητο, πράγμα το οποίο αποδείχτηκε μέγα λάθος.
Το υ-π-έ-ρ-ο-χ-ο δωμάτιο στην Κοπεγχάγη
Κάτι που δεν γνώριζα, είναι πως η Κοπεγχάγη είναι Η ΠΟΔΗΛΑΤΟΥΠΟΛΗ. Τα ποδήλατα έχουν άμεση προτεραιότητα (όπως και οι πεζοί), και κινούνται κατά εκατοντάδες στους ποδηλατόδρομους (και όχι μόνο), που έχουν μέχρι και δικά τους φανάρια! Φανταστείτε πως είστε με το αμάξι και θέλετε να στρίψετε δεξιά και ανάβει πράσινο, πρέπει όταν φτάσετε στο σημείο της στροφής να ελέγξετε μήπως έρχεται ποδηλάτης ή πεζός γιατί άσχετα με το πράσινό σας έχουν προτεραιότητα. Και βέβαια τα ποδήλατα είναι σαφώς κατά πολύ περισσότερα στους δρόμους από τα αυτοκίνητα. Ο παράδεισος του ποδηλάτη και του πεζού, αφού η πόλη, πολύ σωστά, φτιάχτηκε κυρίως για αυτούς. Πόσο θα ήθελα και την Αθήνα έτσι!!!!!!!!!!!!
Το ποδήλατο είναι το βασικό μέσο, ακόμη και αν είσαι με κοστούμι
Ποδηλάτες όλων των ηλικιών
Τρίκυκλα ποδήλατα για μεταφορά παιδιών ή κατοικιδίων
Ειδικά κατασκευασμένα ποδήλατα για μεταφορά φορτίων!
Οι άμαξες επίσης, είναι συνηθισμένες στην πόλη της Κοπεγχάγης
Με το που φτάνεις στην Κοπεγχάγη αυτό που καταλαβαίνεις είναι πως δεν πρόκειται για μία συνηθισμένη πόλη. Έχει έναν διαφορετικό αέρα που δύσκολα θα το συναντήσεις αλλού. Καταρχήν τα κτήρια είναι απίστευτα οικοδομικά δημιουργήματα που σε ταξιδεύουν σε άλλες εποχές. Η πόλη στην οποία έζησε και πέθανε ο μεγάλος συγγραφέας παραμυθιών Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, κουβαλάει την αρχιτεκτονική αύρα των ίδιων του των παραμυθιών. Και το ποιο εντυπωσιακό είναι το πάντρεμα του παλιού με το σύγχρονο, του κλασικού με το μοντέρνο, που το αποτέλεσμα τους εμφανίζεται στο μάτι του θεατή σαν ένα ενιαίο σύνολο, τέλειο και χωρίς διακυμάνσεις, που πάντα δένει με το φυσικό περιβάλλον.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της Κοπεγχάγης είναι η πολυπολιτισμικότητά της με το απίθανο κουβάρι των ανθρώπων της από κάθε σημείο του πλανήτη. Εκεί θα συναντήσεις ανθρώπους στην κυριολεξία από παντού. Όλο και κάποιος θα σου μιλήσει Ελληνικά, Τουρκικά, Πακιστανικά ή Σουαχίλι! Και όλο αυτό το πολύχρωμο μωσαϊκό δημιουργεί την εντύπωση πως δεν βρίσκεσαι σε μία πόλη της Δανίας, αλλά σε μία πόλη του Κόσμου!
Το Δημαρχείο της Κοπεγχάγης
Πλατεία και πίσω το πάρκο TIBOLI, που άνοιξε το 1843!
Ένα από τα κανάλια της Κοπεγχάγης
“Στα πόδια” του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν
Στους δρόμους της πόλης
Βόλτα στην παραμυθούπολη
Σε όλη την πόλη το ίδιο υπέροχο σκηνικό
Νυχτερινή πινελιά
Μία από τις πολλές περίτεχνες εκκλησίες
Είμαστε εκστασιασμένοι
Εκπληκτικά κτήρια
Δίπλα σε μία γέφυρα
Την επόμενη ημέρα, μετά το πρωινό ξεκινήσαμε, με τα πόδια φυσικά, για την πόλη την Κοπεγχάγης. Στην πορεία αυτή είχαμε την δυνατότητα να περάσουμε μέσα από, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω τον όρο γειτονιές, και να πάρουμε μία ιδέα για το πώς και που μένουν οι κάτοικοι αυτής της πόλης. Είναι ίσως λίγο δύσκολο να περιγράψεις τον τρόπο και την θέση που είναι φτιαγμένα αυτά τα σπίτια, της συγκεκριμένης τουλάχιστον γειτονιάς. Ίσως η εικόνα της Βενετίας να το παρομοιάζει λίγο καλύτερα. Μπλοκ κατοικιών με διαδρόμους από κανάλια, βεράντες που να οδηγούν μέσα από σκάλες σε πλωτά μπαλκόνια, βάρκες και κανό για τους ενοίκους, σπίτια λιτά με γραμμές απλές που δίνουν ένα αποτέλεσμα ηρεμίας και γαλήνης.
Από το δωμάτιό μας
Λεπτομέρεια στο προσκέφαλο
Απίστευτο ντιζάϊν και στο μπάνιο
Ποδηλάτες στο ξενοδοχείο
Λιτή γραμμή
Προβλήτα
Κανάλια ανάμεσα στα σπίτια και ξύλινες γέφυρες
Πλωτά μαγαζιά
Πρωινή κουβεντούλα “πάνω στο κύμα”
Μπαλκόνια ακριβώς πάνω από το νερό
Προχωρώντας προς το κέντρο, εκτός από τα πολλά ποδήλατα, διακρίνουμε πλέον στο καθαρό φως της ημέρας τα οικοδομήματα. Πραγματικά μένουμε εντυπωσιασμένοι από τις απίθανες αρχιτεκτονικές πινελιές που έχουν μπει, είτε σε ιδιόκτητα σπίτια είτε σε δημόσια κτήρια. Λεπτομέρειες από γλυπτά έργα υπάρχουν παντού. Μπαίνοντας στον σταθμό του τρένου, είναι σαν να περνάς την ζώνη του Λυκόφωτος και να μεταφέρεσαι στον χρόνο σε άλλη εποχή, τότε που υπήρχαν ατμομηχανές. Τα πάντα τριγύρω καλαίσθητα.
Σε μεγάλη αντίθεση, με όλα αυτά τα πανέμορφα κτήρια και τις υπέροχες εικόνες, έρχονταν τα πολλά σκουπίδια που έβλεπες πεταμένα κάτω, σε διάφορες πλατείες της πόλης και γενικά όπου υπήρχε χώρος συγκέντρωσης μεγάλου αριθμού ατόμων. Τελικά η Αθήνα δεν είναι η μόνη πόλη, στην Ευρώπη τουλάχιστον, που έχει πρόβλημα με την καθαριότητα!
Κάποιο εργοστάσιο που συναντήσαμε στον δρόμο προς το κέντρο της πόλης
Μεγαλοπρεπές κτίριο
Ποδήλατα παντού!
Τραίνα με ελεύθερη πρόσβαση σε ποδήλατα, ανάπηρους και καρότσια μωρών
Σπίτια με έξυπνο σχεδιασμό
Λεπτομέρεια στην βόλτα μας
Τρισδιάστατη ζωγραφιά στην μία πλευρά του κτιρίου!
Γλυπτά παντού
Ο κεντρικός σταθμός του τραίνου στην Κοπεγχάγη
Έξω από τον σταθμό σταθμευμένα πολλά ποδήλατα
Το εσωτερικού του κεντρικού σταθμού του τραίνου!
Ποδήλατα μέχρι και στο κεντρικό ρολόϊ της πόλης!
Αποφασίσαμε να πάρουμε ένα λεωφορείο που θα μας έκανε το γύρω της πόλης και θα μας έδειχνε τα βασικότερα αξιοθέατα. Ένα από τα πιο γνωστά, η γοργόνα της Κοπεγχάγης, δυστυχώς λόγω ζημιάς, είχε μεταφερθεί στην Κίνα για επισκευή και δεν βρισκόταν στην θέση της. Μα και όλα τα υπόλοιπα που είδαμε ήταν τουλάχιστον αξιοθαύμαστα.
Ανεμογεννήτριες παντού!
Καταπράσινα πάρκα με λίμνες και κανάλια
Πρόσοψη κτηρίου!
Ένα από τα κανάλια της πόλης
Γλυπτά ακόμη και μέσα στο νερό!
Χαρακτηριστικά σπίτια της Κοπεγχάγης στην οδό Nyhavn
Σε κάποιο κανάλι της Κοπεγχάγης
Σπίτια που μοιάζουν ψεύτικα!
Η οδός Nyhavn της Κοπεγχάγης με τα πολύχρωμα σπίτια του 17ου αιώνα
Μέσα στην τρελή χαρά
Στην συνέχεια περπατήσαμε στην περιοχή του Christianshavn, στην ανατολική πλευρά της Κοπεγχάγης, σε τμήμα του οποίου, σε ένα πρώην στρατόπεδο, τον Σεπτέμβριο του 1971 έγινε κατάληψη και δημιουργήθηκε η πρώτη αυτόνομη και ελεύθερη πόλη, με το όνομα Christiania (Χριστιανία). Εκεί υπάρχει έντονο πρόβλημα με τα ναρκωτικά. Πολλές φορές οι αρχές προσπάθησαν να διαλύσουν αυτή την κοινότητα, με ανεπιτυχή όμως αποτελέσματα. Πλέον την συγκεκριμένη περιοχή την επισκέπτονται από όλον τον κόσμο, καθώς είναι ένα φαινόμενο μοναδικό, κάτι που εν μέρη εξυπηρετεί και το ίδιο το κράτος της Δανίας.
Ένα από τα κανάλια του Christianshavn
Πέσαμε πάνω σε ένα γάμο!!
Πάρκο με λίμνη στο Christianshavn
Ο κόσμος «εκμεταλεύεται» στο έπακρο τα πάρκα
Στην ευρύτερη περιοχή του Christianshavn υπάρχει η εκκλησία Vor Frelsers Kirke (Church of Our Saviour, ή στα Ελληνικά, η εκκλησία του Σωτήρα). Η τελική μορφή της εκκλησίας ολοκληρώθηκε το 1752. Εντυπωσιακό είναι το ύψος της που φτάνει τα 90 μέτρα αλλά και το ότι τα τελευταία 150 σκαλιά (από τα 400 συνολικά) είναι εξωτερικά και σε σπείρα, δίνοντας στον επισκέπτη, εκτός από μία απότομη τρομάρα όταν ξαφνικά βρεθεί στο εξωτερικό μπαλκόνι, μία πανοραμική εικόνα όλης της πόλης της Κοπεγχάγης.
Τα σπειροειδή σκαλιά της εκκλησίας Vor Frelsers Kirke
Η εκκλησία από κάτω
Η θέα από το μπαλκόνι είναι ανεμπόδιστη
Video από την κορυφή της εκκλησίας
Ο μηχανισμός του καμπαναριού που πλέον δεν λειτουργεί
Το ηλιοβασίλεμα από το ξενοδοχείο μας
Την επόμενη ημέρα, φεύγοντας από την Κοπεγχάγη, πήραμε τον δρόμο που μας πήγε στο Μάλμο της Σουηδίας, μέσα από μία απίστευτη κατασκευή. Το τούνελ και την γέφυρα Oresund.
Η γέφυρα Oresund ουσιαστικά συνδέει τις δύο χώρες, την Δανία με την Σουηδία. Ξεκινάει από την πλευρά της Δανίας με ένα υποθαλάσσιο τούνελ που έχει μήκος 4.050 μέτρα, αναδύεται ο δρόμος σε ένα τεχνητό νησί στην μέση του πελάγους και συνεχίζει στην γέφυρα, η οποία είναι καλωδιωτή, μέχρι την στεριά της Σουηδίας για 7.845 μέτρα! Το τεχνητό νησί έχει μήκος 4 χιλιόμετρα και πλάτος 470 μέτρα. Το τούνελ έχει 39 μέτρα πλάτος και 8,5 μέτρα ύψος βρίσκεται σε βάθος 10 μέτρων κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και αποτελείται από δύο ξεχωριστούς θαλάμους αυτοκινητοδρόμου, δύο ξεχωριστούς θαλάμους τρένου και άλλους τρεις μικρότερους βοηθητικούς θαλάμους. Η κατασκευή της ξεκίνησε το 1995 και τελείωσε το 1999. Παραδόθηκε στην κυκλοφορία την 1 Ιουλίου του 2000. Ένα μοναδικό τεχνολογικό κατασκεύασμα που σου κόβει την ανάσα. Όμως, θα ακολουθούσαν κι άλλα...
Video από το πέρασμα του Oresund
Είχαμε πλέον μπει στην Σουηδία και ανηφορίζαμε βόρεια. Περάσαμε το Malmo, έξω από το Helsingborg, και ανατολικά από το Goteborg. Το τοπίο στα νότια θύμιζε έντονα τα ομαλά πεδία της Δανίας. Όσο ανεβαίναμε προς τον βορρά, το περιβάλλον άλλαζε και άρχιζε να γίνεται λίγο πιο ορεινό με πιο πυκνά δάση και περισσότερες λίμνες. Κάπου εκεί, σε ένα βενζινάδικο της Σουηδίας συμπλήρωσα και λάδι στη μηχανή του NIVA αφού είχε πέσει η στάθμη του αρκετά.
Ίσως πρέπει να αναφέρω πως η οδηγική μου συμπεριφορά είναι ιδιαίτερα ήπια και χαλαρή, και καθ’ όλη την διάρκεια του ταξιδιού στις Εθνικές Οδούς η μέση ταχύτητα που ανέπτυσσα ήταν περίπου 100 με 110 χιλιόμετρα την ώρα, με τα 120-130 μόνο στιγμιαία σε προσπεράσεις. Έτσι, και η κατανάλωση ήταν περιορισμένη και οι φθορές λιγότερες.
Μέλος του www.offroader.gr σε κάποιον τυπικό σταθμό αυτοκινήτων στην Σουηδία!!
Οι λίμνες είναι πλέον συχνότερες δίπλα στον δρόμο
Το απόγευμα, λίγο πιο πάνω μέσα σε ένα πυκνό δάσος περάσαμε και τα σύνορα της Νορβηγίας και ουσιαστικά είχαμε φτάσει στην χώρα που είχαμε βάλει ως στόχο. Εκεί υπήρχαν πολλά τμήματα του δρόμου που τώρα κατασκευάζονται, αλλά δεν είχαμε ιδιαίτερες καθυστερήσεις από τις παρακάμψεις. Αργότερα μπαίναμε στην πόλη του Όσλο, μα ξαφνικά λίγο μετά την είσοδο βρεθήκαμε σε ένα τούνελ το οποίο διέσχισε παραπάνω από την μισή πόλη υπόγεια. Σε κάποια έξοδο βγήκαμε και όταν το GPS ξανά έπιασε στίγμα μας οδήγησε στο ξενοδοχείο που είχαμε επιλέξει. Πέσαμε ξεροί για ύπνο αφού την πόλη θα την γυρίζαμε την επόμενη ημέρα που θα μέναμε στο Όσλο.
Το στίγμα μας έξω από το ξενοδοχείο στο Όσλο
Το βράδυ, και ενώ κοιμόμασταν, και ανοίγοντας κάποια στιγμή τα μάτια μου, είδα φως να μπαίνει από το μικρό άνοιγμα των κουρτινών. Δεν πίστευα πως κόντευε να ξημερώσει αφού αισθανόμουν πως δεν κοιμόμασταν πολύ ώρα. Κοιτάζω το ρολόϊ και βλέπω πως έδειχνε 3:30. «Δεν είναι δυνατόν» σκέφτηκα. Και όμως. Από το Innsbruck και μετά, λίγο λίγο η νύχτα ήταν όλο και μικρότερη, μέχρι που εδώ πάνω, σχετικά κοντά στον αρκτικό κύκλο, αυτό ήταν ιδιαίτερα έντονο. Στην πραγματικότητα, αυτή την εποχή το τελευταίο φως της ημέρας φεύγει γύρω στις 11:30 με 12:00 το βράδυ, και το πρώτο φως πέφτει γύρω στις 03:00 με 03:30! Φαντάζομαι όμως τον χειμώνα με τα ατελείωτα σκοτάδια πως θα είναι, και τρομάζω και μόνο στην σκέψη αυτή.
Το επόμενο πρωί ήταν αρκετά κρύο και βροχερό. Το πρώτο πράγμα μετά το πρωινό φαγητό ήταν η αλλαγή λαδιών του NIVA σε κοντινό βενζινάδικο. Εκεί από τον υπάλληλο που δούλευε, μάθαμε πως ένας χαμηλόμισθος λαμβάνει περίπου 2.000 ευρώ μηνιαίως ενώ η ζωή, όπως διαπιστώσαμε κι εμείς, είναι ιδιαίτερα ακριβή. Η φορολογία είναι πολύ υψηλή, που στους υψηλόμισθους φτάνει το 50% των εσόδων τους. Η συνταξιοδότηση έρχεται στα 67! Όλες όμως οι κοινωφελείς υπηρεσίες είναι εντελώς δωρεάν (νοσοκομεία, σχολεία κλπ.). Υπάρχει κοινωνική συνοχή και ο κόσμος αντιλαμβάνεται τα οφέλη που έχει από την φορολογία, και γι’ αυτό δεν τίθεται θέμα φοροδιαφυγής, αλλά αντίθετα, έως και καλοπροαίρετη συνεισφορά του κάθε πολίτη προς το κράτος! Εξάλου, δεν είναι τυχαίο πως η Νορβηγία διαθέτει ένα από τα υψηλότερα βιοτικά επίπεδα σε όλο τον κόσμο. Επίσης η εγκληματικότητα βρίσκεται σε μηδενικά επίπεδα.
Αφού τελειώσαμε με τα λάδια άφησα το αμάξι στο ξενοδοχείο και περπατήσαμε προς το κέντρο της πόλης. Εννοείται πως κι εδώ τα πάρκα, οι μεγάλες πλατείες και τα ρέματα έκαναν αισθητή την παρουσία τους μέσα στην πόλη. Γλυπτά παντού, και παραδοσιακά κτήρια δίπλα σε μοντέρνες κατασκευές άρρηκτα δεμένες. Βέβαια, την ποικιλία και την ομορφιά της Κοπεγχάγης δεν την έφτανε, αλλά σίγουρα ήταν μία πόλη που δεν σε άφηνε αδιάφορο.
Το κρύο είναι αισθητό
Πάρκο στην πόλη του Όσλο
Κι εδώ ρέματα μέσα στην πόλη
Γέφυρες κομψοτέχνημα
Γραφεία με θέα
Γλυπτά παντού...
...απίθανης φαντασίας...
…σε όλα τα σημεία της πόλης....
...σε ηρεμούν και σε κάνουν να αισθάνεσαι πιο οικεία!
Μετά από μία μικρή βόλτα μέσα στη πόλη, επισκεφτήκαμε το Akershus Museum and Fortress. Ένα κάστρο το οποίο πρωτοκατασκευάστηκε στα τέλη του 1290 και ήταν το οχυρό της πόλης του Όσλο. Ανακαινίστηκε αρκετές φορές, ενώ ακόμα και σήμερα βρίσκεται σε χρήση. Ευτυχώς, εκτός των ανατριχιαστικών φυλακών, η αίθουσα δεξιώσεων εξακολουθεί να χρησιμοποιείται για επίσημα δείπνα, και η εκκλησία τελεί μυστήρια για τις ένοπλες δυνάμεις και την βασιλική οικογένεια. Και επιπλεόν, η θέα από το κάστρο Akershus, προς το λιμάνι της πόλης του Όσλο, είναι μαγευτική και πανοραμική.
Αλλαγή φρουράς στο κάστρο Akershus
Ο περίβολος χώρος του κάστρου με λίμνες και ρυάκια!
Τα Troll και οι τάρανδοι, είναι τα πιο γνωστά πλάσματα της Νορβηγίας
Ανεβαίνοντας προς την είσοδο του κάστρου
Η εσωτερική αυλή του κάστρου
Μία από τις πολλές αίθουσες που και σήμερα είναι σε λειτουργία!
Ο φρουρός έκανε «βόλτες» σε όλο τον χώρο
Μπροστά στο λιμάνι είχε δέσει ένα κρουαζιερόπλοιο
Η θέα προς το λιμάνι και την πόλη
Συνεχίσαμε την βόλτα μας στους δρόμους και τα πάρκα της πόλης, τουλάχιστον για όσο αντέχαμε, γιατί για να πεις ότι έχεις δει κάτι από αυτές τις πόλεις, πρέπει να έχεις αρκετές εβδομάδες στην διάθεσή σου.
Κανόνια έξω από το κάστρο
Παντού υπάρχει και ένα Troll
Το κτήριο απονομής των βραβείων Nobel
Γλυπτό στην αποβάθρα
Το ρολόϊ στο λιμάνι με θέα το κάστρο
Από τα πιο κεντρικά σημεία του Όσλο. Το Aker Brygge
Στην προβλήτα του Aker Brygge
Χαρακτηριστικό σημείο της πόλης
Τα γλυπτά είναι απίστευτης φαντασίας
Τα Βασιλικά Ανάκτορα
Αργά το απόγευμα επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να ετοιμαστούμε για την αναχώρησή μας της επόμενης ημέρας.
Μετά από ένα καλό πρωινό, ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό στο ταξίδι μας στη Νορβηγία που ήταν η πόλη Stavanger.Το Stavanger βρίσκεται στα νοτιοδυτικά της Νορβηγίας, και στην ευρύτερη περιοχή του συναντάμε τα πρώτα φιόρδ στην κατεύθυνση από το νότο προς το βορρά. Η απόσταση είναι 550 χιλιόμετρα, αλλά, ο στενός δρόμος στο μεγαλύτερο τμήμα της διαδρομής, το ψιλόβροχο και τα χαμηλά όρια ταχύτητας κάνουν το ταξίδι αυτό ακόμα πιο μακρύ απ’ όσο δείχνει!
Παρεμπιπτόντως, τα όρια ταχύτητας τηρούνται από όλους με θρησκευτική ευλάβεια, όσο χαμηλά κι αν είναι (και κάποιες φορές είναι πολύ χαμηλά), σε όποιο σημείο του δρόμου και αν τα συναντήσεις. Τα συνήθη όρια είναι στα εθνικά δίκτυα 60 ή 70 χιλιόμετρα την ώρα, σε επαρχιακούς δρόμους 50 ή 60 χιλιόμετρα και μέσα σε αστικά δίκτυα αυστηρά 30 ή 40 χιλιόμετρα την ώρα. Αυτό σημαίνει πως οι ρυθμοί είναι ιδιαίτερα αργοί, αλλά και ο ίδιος ο λαός είναι συνηθισμένος στην αναμονή. Σε βενζινάδικα, σε καταστήματα ή οπουδήποτε αλλού, τους βλέπεις να περιμένουν στην ουρά τους υπομονετικά μέχρι να έρθει η δική τους σειρά. Χωρίς άγχος, βιασύνη ή δυσανασχέτηση. Δεν συναντήσαμε κορνάρισμα, ούτε τσαμπουκάδες και μαγκιές για το ποιος θα μπει κάπου πρώτος. Η παραχώρηση της σειράς είναι σύνηθες φαινόμενο. Επίσης υποχρεωτικό, είναι να έχεις αναμμένα τα φώτα στο αυτοκίνητο, είτε βράδυ είναι, είτε πρωί. Για να τα ξεχάσεις να τα ανάψεις δεν τίθεται θέμα αφού σου κάνουν σινιάλο οι απέναντι. Το πρόβλημα είναι μην τα ξεχάσεις μέρα μεσημέρι κατεβαίνοντας από το αμάξι, και ξελιγώσεις την μπαταρία!
Υπενθύμιση!!
Ο δρόμος περνάει από το γραφικό παραθαλάσσιο χωριό Arendal και αργότερα από την μεγάλη πόλη Kristiansand που βρίσκεται στις νοτιότερες περιοχές της Νορβηγίας. Τα τοπία που διασχίζαμε, είχαν αλλάξει πια ριζικά σε σχέση με ότι είχαμε περάσει μέχρι και εκείνη την στιγμή. Το πράσινο ήταν χαρακτηριστικά πιο έντονο, τα βουνά μεγαλύτερα σε ύψος και πιο τραχιά, και οι λίμνες που συναντούσαμε, ήταν πλέον συνεχόμενες και το μέγεθός τους ποίκιλε από πολύ μικρές μέχρι πολύ μεγάλες. Ο καιρός ήταν αρκετά ψυχρός και έβρεχε σχεδόν συνέχεια, κάνοντας την οδήγηση αρκετά κουραστική στα στενά τμήματα του δρόμου.
Σε στάση πριν φτάσουμε στο Stavanger
Τα πάντα τριγύρω θυμίζουν... φθινόπωρο!
Λίμνες συνέχεια
Το απόγευμα φτάσαμε στο Stavanger και κατευθυνθήκαμε στο camping που βρίσκεται κοντά στην πόλη. Ο χώρος του camping ήταν καταπράσινος (εμ βέβαια, με τόσο νερό!) και από την μία πλευρά του συνόρευε με μία μεγάλη λίμνη. Είχε αρκετό κόσμο μέσα, αλλά υπήρχαν ακόμα πολλές κενές θέσεις. Στήσαμε την σκηνή και πήγαμε μέχρι το κέντρο της πόλης για να την γυρίσουμε και να φάμε, όσο είχαμε ακόμα κουράγιο.
Αίσθηση ορεινού camping
Εκτός από σκηνές, υπάρχουν μικρά σπιτάκια και πολλά τροχόσπιτα
Βέβαια, δεν λείπει η λίμνη από το camping, αλλά και...
...δρόμος για τρέξιμο και ποδηλατάδα μέχρι αργά το βράδυ
Η πόλη του Stavanger είναι, όπως ήταν αναμενόμενο, υπέροχη. Κι εδώ γραφικότητα, χρώμα, λουλούδια, και άλλη λίμνη, ηρεμία, γαλήνη. Και όπου υπάρχει μοντέρνο, έχει δεθεί με κάποιο μαγικό χέρι με το παλιό, αλλά και με τον περιβάλλοντα χώρο.
Μία μικρή.... λίμνη στην πόλη του Stavanger κοντά στο λιμάνι
Το πέταγμα του κύκνου!
Πολλά νούφαρα
Η εκκλησία
Κι εδώ τα γλυπτά δεν έλειπαν
Έξω από το μουσείο πετρελαίου μία κεφαλή τρυπανιού!
Στο λιμάνι κατοικίες...
...και καταστήματα σε γραφικά κτήρια
Μετά από το δείπνο μας σε κάποιο εστιατόριο δίπλα στο λιμάνι, επιστρέψαμε στο camping για να ξεκουραστούμε. Ο ύπνος στον υπνόσακο είναι πάντα υπέροχος. Έρχεσαι σε άμεση σχεδόν επαφή με τη γη. Πόσο μάλλον όταν ακούς την βροχή να πέφτει απαλά πάνω στην σκηνή και η θερμοκρασία είναι αρκετά χαμηλή, σε σχέση με αυτό που έχεις συνηθίσει για τον μήνα Ιούλιο. Σε κάνει να μπαίνεις πιο βαθιά μέσα στον υπνόσακο.
«Φόρτωμα» των φωτογραφιών στον υπολογιστή του NIVA
Με την συντροφιά της απαλής και ενίοτε δυνατότερης βροχής, συνεχίσαμε το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας, ενώ αργότερα προς το μεσημέρι ο καιρός έγινε ηλιόλουστος. Επίσκεψη πάλι στο Stavanger για πρωινό, που μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε και πάλι μία πιο εξονυχιστική βόλτα μέσα στα υπέροχα σοκάκια της πόλης.
Ήσυχα δρομάκια
Τα οικήματα είναι πολύχρωμα κι εδώ
Stavangerαϊκή μπάντα του δρόμου!!
Αυτό το σημείο βρίσκεται στο κέντρο της πόλης!
Δεν κατάλαβα γιατί τόση μανία με το shit!
Στην συνέχεια, η εξόρμησή μας, ήταν να επισκεφτούμε τον βράχο Preikestolen, στο φιόρδ Lysefjorden, αλλά και να γυρίσουμε όσο μπορούμε περισσότερο την ευρύτερη περιοχή. Το Preikestolen ή Pulpit Rock (σε ελεύθερη μετάφραση, Βράχος Άμβωνα ή Άμβωνας του Ιεροκήρυκα), είναι ένας κάθετος βράχος ύψους 604 μέτρων πάνω από το φιόρδ του Lysefjorden. Η επιφάνεια της κορυφής του είναι σχεδόν επίπεδη με διάσταση, περίπου 25 Χ 25 μέτρα και πρόκειται για έναν από τους πιο γνωστούς τουριστικούς προορισμούς στη Νορβηγία.
Όπως συμβαίνει συνήθως από αυτή την περιοχή της Νορβηγίας και βορειότερα, για να μετακινηθείς από το ένα σημείο στο άλλο, είναι σχεδόν σίγουρο πως θα χρειαστεί να πάρεις ένα, ή και παραπάνω, καραβάκια για να περάσεις από την μία πλευρά στην άλλη λόγω του δαντελωτού φυσικού ανάγλυφου της χώρας. Το ίδιο ισχύει και για την προσέγγιση του Preikestolen.
Περιμένοντας το καραβάκι
Η ένδειξη της θέσης μας στο GPS
Ο "αχταρμάς" μας!!
Εν πλω
Σημαδούρα
Το NIVA
Φτάνοντας στην άλλη πλευρά με θέα μία, ακόμα, υπέροχη γέφυρα
Από το σημείο του πάρκινγκ μέχρι και τον βράχο του Preikestolen, το καλοφτιαγμένο μονοπάτι θέλει 2 ώρες πεζοπορίας. Η κοσμοπλημμύρα που είχε μέσα στο μονοπάτι, θύμιζε την οδό Ερμού την περίοδο των Χριστουγέννων! Το χαρακτηριστικό όμως ήταν πως συναντούσες ανθρώπους όλων των ηλικιών, από μωρά, μέχρι υπερήλικες, στις περισσότερες περιπτώσεις μαζί με τα αγαπημένα τους κατοικίδια. Και υπήρχαν σημεία του μονοπατιού που ήταν και απότομα και γλιστερά. Το μονοπάτι έχει ανηφορική πορεία, ξεκινώντας απο τα 270 μέτρα ύψος, και φτάνει μέχρι το φυσικό μπαλκόνι του Preikestolen στα 604 μέτρα, που προεξέχει στον γκρεμό, και κόβεται σαν από μαχαίρι μέχρι κάτω στο φιόρδ. Για όσους έχουν πρόβλημα υψοφοβίας ή ακροφοβίας, το συγκεκριμένο σημείο δεν ενδύκνηται και είναι αρκετά τρομακτικό!
Στην αρχή του μονοπατιού
Υπήρχαν λάσπες σε πολλά σημεία δίπλα από το μονοπάτι
Ονειρικό μέρος
Το μονοπάτι περνάει από υγρά οροπέδια
Όλα τα νερά είναι τρεχούμενα
Η ξύλινη εξέδρα περνάει πάνω από τα υγρά τμήματα του μονοπατιού
Κοσμοσυρροή στο ανηφορικό τμήμα του μονοπατιού
Όσο ανεβαίνεις η θέα γίνεται μαγευτική
Στο τέλος της απότομης ανάβασης
Πινακίδες ενημέρωσης σε αρκετά σημεία της διαδρομής
Η μία απο τις δύο λίμνες που διασχίζει το μονοπάτι
Παντού διακρίνονται μικροί καταρράκτες και λίμνες
Μπαλκόνι στα ψηλά
Το τοπίο είναι πρωτόγνωρο
Νερό και βράχος
Και βέβαια πολύ πράσινο
Υπέροχοι συνδιασμοί
Μαύρο νερό
Κούκος που σηματοδοτεί το μονοπάτι
Το φιόρδ "σχίζει" τα βουνά
Οι λίμνες που βρίσκονται ψηλότερα τροφοδοτούν τις χαμηλότερες
Βουνοκορφές, δάση και λίμνες, το κύριο χαρακτηριστικό
Πλησιάζοντας στον βράχο του Preikestolen
Ο κόσμος είναι πολύς στο μικρό πέρασμα
Μεγάλο κενό!
Ένα μικρό «σκίσιμο» του βράχου!
Πολύς κόσμος στον βράχο του Preikestolen
Κοιτώντας από την άκρη του γκρεμού!
Σε κάποια σημεία ο κάθετος βράχος έχει αρνητική κλίση!
Ο τεράστιος βράχος του Preikestolen
Η απέναντι πλευρά του φιόρδ
Το φιόρδ απλώνεται σαν ποτάμι για πολλά χιλιόμετρα
Πολλοί είναι αυτοί που θα κάτσουν στην άκρη του γκρεμού!
Τα βράχια είναι εντελώς κάθετα
Video από το σημείο του Preikestolen
Χαμόγελο ικανοποίησης
Ο κόσμος έφτανε συνέχεια στον βράχο
Ξεκινώντας για την επιστροφή
Πολύ μικρή λιμνούλα
Το Preikestolen από ψηλά
Δέος από το ύψος
Το Preikestolen με θέα όλο το φιόρδ Lysefjorden
Πανόραμα
Τα σημάδια υπάρχουν σε όλο το μήκος του μονοπατιού
Επιστροφή με θέα την βόρεια θάλασσα στο βάθος
Συνεχίσαμε την βόλτα στην περιοχή γύρω από το φιόρδ Lysefjorden όπου συναντήσαμε υπέροχους οικισμούς, ομοιόμορφους και απόλυτα δεμένους με το περιβάλλον. Η ηρεμία και η γαλήνη ήταν πλέον δεδομένη!
Βόλτα στην περιοχή γύρω από το φιόρδ Lysefjorden
Το Preikestolen από την απέναντι πλευρά
Πολλά σπίτια έχουν «χορταριασμένες» στέγες!
Η ευτυχία είναι έκδηλη
Ο μεγάλος ήρωας του ταξιδιού. Το NIVA στα φιόρδ!!
Η γέφυρα που ενώνει τα δύο άκρα στην αρχή του φιόρδ Lysefjorden
Κάπου εκεί τα χιλιόμετρα είχαν φτάσει τα 3.595!
Το φως στον ουρανό, στις 11:00 το βράδυ!
Την επόμενη ημέρα φύγαμε από το κάμπινγκ και επισκευτήκαμε την περιοχή Hafrsfjord κοντά στο Stavanger, όπου βρίσκεται το μνημείο Sverd I fjell ή Swords in Rock (Σπαθιά στον Βράχο). Πρόκειται για ένα επιβλητικό αλλά και απλό μνημείο, όπου σε έναν παραθαλάσσιο λόφο έχουν τοποθετηθεί τρία σπαθιά, ύψους περίπου 10 μέτρων το καθένα και αντιπροσωπεύουν την ένωση της Νορβηγίας σε μία χώρα από τον βασιλιά Harald Fairhair, μετά την νικηφόρα μάχη του στο Hafrsfjord το 872. Το ένα σπαθί είναι λίγο ψηλότερο από τα άλλα δύο που υποδεικνείει τον νικητή βασιλιά σε σχέση με τα άλλα δύο των νικημένων. Επίσης αντιπροσωπεύουν και την ειρήνη, καθώς τα σπαθιά είναι κολλημένα στον βράχο και ποτέ δεν θα ξαναχρησιμοποιηθούν!
Τα σπαθιά είναι απόλυτα εναρμονισμένα με το τοπίο
Το μέγεθός τους είναι εντυπωσιακό...
...και σε κάνει να αισθάνεσαι ιδιαίτερα μικρός
Τα επιβλητικά σπαθιά
Και το NIVA ήταν εκεί!
Η εξωτερική θερμοκρασία ήταν 14.3 βαθμούς Κελσίου. Ψοφόκρυο!!
Φεύγοντας από το μνημείο, κινηθήκαμε προς τα βόρεια θέλοντας να δούμε όσο γινόταν περισσότερο από το πρωτόγνωρο σε εμάς, τοπίο της Νορβηγίας και των φιόρδ. Λίγα χιλιόμετρα μετά το Stavanger βρεθήκαμε να διασχύζουμε ένα απίστευτο οδικό έργο. Μπήκαμε σε ένα τούνελ το οποίο άρχιζε να κατηφορίζει για 3 σχεδόν χιλιόμετρα. Ουσιαστικά, το τούνελ αυτό που περνάει κάτω από το φιόρδ Byfjord, έχει συνολικό μήκος 5.875 μέτρα, είναι σκαμμένο κάτω από την θάλασσα και φτάνει σε βάθος στα 223 μέτρα κάτω από την επιφάνεια του νερού! Αφού ο δρόμος ξαναβγεί στην επιφάνεια, μετά από τρία περίπου χιλιόμετρα ξαναμπαίνει σε άλλο υποθαλάσσιο τούνελ που περνάει κάτω από το φιόρδ Mastrafjord. Το δεύτερο τούνελ είναι λίγο μικρότερο αφού έχει μήκος 4.424 μέτρα και βάθος 132 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το μεγαλύτερο, (και τρίτο βαθύτερο στον κόσμο, με το πρώτο να φτάνει τα 287 μέτρα βάθος και το δεύτερο στα, μόλις, 264 μέτρα) όμως, θα το περνούσαμε την επόμενη ημέρα, βορειότερα κατά την επιστροφή μας. Επρόκειτο για το τούνελ Bomlafjord, με συνολικό μήκος 7.931 μέτρα και βάθος, 263 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας!
Στη Νορβηγία υπάρχουν, εκτός απο τα υποθαλάσσια τούνελ, και πολλά υπέργεια, λίγων έως πολλών χιλιομέτρων με πρώτο, το μεγαλύτερο σε μήκος τούνελ σε όλο τον κόσμο, με απόσταση 24.510 μέτρα! Μάλιστα από πολλούς θεωρείται πως έχει καταντήσει υπερβολή η κατασκευή τόσων τούνελ. Επίσης υπάρχουν πάρα πολλές και μεγαλειώδεις γέφυρες, που δεν ενώνουν απαραίτητα μεγάλες πόλεις, αλλά και μικρότερους οικισμούς.
Γενικά στη Νορβηγία σου δίνεται η εντύπωση πως τα μεγάλα δημόσια έργα είναι κάτι που τα γνωρίζουν πολύ καλά, αν αναλογιστεί κανείς και τις δύσκολες συνθήκες που επικρατούν κατά το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου. Από την άλλη, για την κατασκευή αυτών των τούνελ έχουν ένα βασικό πλεονέκτημα, καθώς στο σύνολο σχεδόν της χώρας, το βασικό πέτρωμα που συναντάται είναι ο γρανίτης ο οποίος έχει μεγάλη σκληρότητα και δεν είναι υδατοδιαλυτός όπως ο (δικός μας) ασβεστόλιθος.
Η διαδρομή μας συνεχίστηκε μέσα από καταπράσινα λιβάδια, συνεχόμενες λίμνες και ψηλά δασωμένα βουνά, που σε συνδιασμό με την ηλιόλουστη ημέρα, έκανε το τοπίο να προβάλει εντελώς ονειρικό.
Διάσπαρτα σπίτια σε όλη την διαδρομή
Ο φωτισμός ήταν εκτυφλωτικός
Τα πάντα είναι καταπράσινα
Στην συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς το φιόρδ Akrafjorden, μέσα στο οποίο πέφτουν με δύναμη και από μεγάλο ύψος, τα νερά από τον υπέροχο καταρράκτη Langfoss. Το συνολικό ύψος του καταρράκτη είναι περίπου 600 μέτρα, τα οποία δεν είναι ορατά από τον δρόμο, και θεωρείται από τους ομορφότερους καταρράκτες στον κόσμο!
Το φιόρδ Akrafjorden
Το NIVA με θέα το καταρράκτη Langfoss
Ο καταρράκτης πέφτει από μεγάλο ύψος
video με τον καταρράκτη Langfoss
Μετά από μια μικρή στάση για φωτογραφίες και θαυμασμό του καταρράκτη, συνεχίσαμε στον δρόμο με κατεύθυνση το φιόρδ Sorfjorden. Λίγο πριν φτάσουμε σ’αυτό το φιόρδ, συναντήσαμε και έναν δεύτερο, ιδιαίτερα εντυπωσιακό καταρράκτη με μεγάλη ποσότητα παγετωνικών νερών, ο οποίος μάλιστα ήταν διπλός. Ο καταρράκτης Latefossen!
Ο καταρράκτης δημιουργεί έντονη αχλή σε όλη την περιοχή
video με τον καταρράκτη Latefossen
Το φιόρδ Sorfjorden είναι κλεισμένο ανάμεσα σε ψηλά βουνά που ξεπερνούν τα 1.600 μέτρα ύψος. Μπορεί, σαν αριθμός να ακούγεται μικρός για υψόμετρο, αν όμως, αναλογιστεί κανείς και το γεωγραφικό πλάτος στο οποίο βρίσκεται, τότε θα αντιληφθεί πως δεν είναι και τόσο χαμηλό. Γι’ αυτό, και σ’αυτά τα βουνά, συναντήσαμε παγετώνες, χιόνια που δεν λιώνουν ποτέ.
Τα χιονισμένα βουνά στο φιόρδ Sorfjorden
Το πάχος του παγετώνα είναι αρκετά μεγάλο
Πυκνά σύννεφα πάνω από τις κορυφές
Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε σε ένα ήσυχο χωριό (αν και δεν είχαμε συναντήσει κανένα με φασαρία!), το Kinsarvik, στο οποίο αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε. Ήταν ντυμένο στα κυρίαρχα χρώματα της Νορβηγίας, δηλαδή το πράσινο και το σκούρο μπλε.
Το νεκροταφείο του Kinsarvik, που όπως και τα υπόλοιπα, θύμιζε πάρκο
Τα νερά της λίμνης είναι «λάδι»
Η αποβάθρα
Σημαδούρα
Στην πόλη Kinsarvik
Την επόμενη ημέρα κάναμε μία μικρή παράκαμψη για να επισκευτούμε τους καταρράκτες Skjervefossen, μάλλον τυπικούς σε σχέση με αυτούς που είχαμε ήδη δει μέχρι εκείνη την στιγμή, αλλά και σίγουρα σε σχέση με τον επόμενο που θα βλέπαμε. Εκεί φτάσαμε και στο βορειότερο σημείο του ταξιδιού μας βλέποντας στο GPS να αναγράφει ως γεωγραφικό πλάτος, 60’35’’. Από εκεί και μετά, όλα βρίσκονταν νοτιότερα!
Ο εβδομήντα μέτρων ύψους καταρράκτης
Από το πάνω μέρος του
Ένα μακρυνότερο πλάνο
Η ημέρα ήταν ιδανική για ταξίδι. Ο καιρός ήταν ηλιόλουστος και τα όποια σύννεφα υπήρχαν στον ουρανό, δημιουργούσαν σε συνδιασμό με το γυαλιστερό πράσινο των κάμπων και το σκούρο μπλε του νερού, μία εικόνα σαν ζωγραφιά, σαν ένα κάδρο που ζωντάνεψε. Δίπλα σε τέτοια τοπία πορευτήκαμε εκείνη την ημέρα κατά μήκος των φιόρδ Granvinfjorden, Utnefjorden και Hardangerfjorden. Περνώντας, πάντα, γέφυρες και τούνελ.
Η λίμνη κοντά στον καταρράκτη Skjervefossen
Το NIVA παρόν σε όλες τις «μεγάλες στιγμές»
Απέραντο μπλε, υγρό και αέρινο
Τοπία απόλυτης ηρεμίας και γαλήνης
Ο δρόμος όπου βρει βράχο, τον «τρυπάει» και περνάει από μέσα του
Έξοδος από το τούνελ
Τα αυτοκινούμενα και τα τροχόσπιτα κατέκλυζαν τους δρόμους
Οι γέφυρες ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακές, άσχετα με το μέγεθός τους…
...και δημιουργούσαν μία απόλυτη σύνδεση και αρμονία με το περιβάλλον.
Παγετώνες στις κορυφές των βουνών
Σε λίγη ώρα ο δρόμος μας έβγαλε σε ένα θέαμα μοναδικό (αν και αυτό, μπορείς να το λες πολύ εύκολα με το κάθε τι που αντικρίζεις στη Νορβηγία)! Ο καταρράκτης Steindalsfossen, είναι ένας από τους πιο γνωστούς, πολυφωτογραφημένους και με τις περισσότερες επισκέψεις της Νορβηγίας, καθώς εκτός από την μεγάλη ποσότητα των νερών που πέφτουν και την εύκολη πρόσβαση, έχει ένα μονοπάτι που σε οδηγεί στο πίσω μέρος του, και μπορείς να τον θαυμάσεις από την «κρυφή του πλευρά».
Το NIVA με φόντο τον καταρράκτη Steindalsfossen
Ο καταρράκτης και το μονοπάτι που σε οδηγεί στο πίσω του μέρος
Στο πάνω μέρος του μονοπατιού
Το νερό πέφτει με μεγάλη πίεση και δημιουργεί μεγάλο νέφος υδρατμών
Video με τον καταρράκτη Steindalsfossen
Συνεχίσαμε μέσα από το ίδιο σκηνικό προς το Bergen από το οποίο θα ακολουθούσαμε πορεία προς τα νότια και ουσιαστικά θα άρχιζε το μακρύ ταξίδι της επιστροφής. Όμως, όπως κάθε επιστροφή, όσο και αν διαρκεί, η αίσθηση που σου αφήνει είναι πως τελειώνει πολύ γρήγορα.
Άλλο ένα τούνελ και...
...άλλη μία λίμνη!
Κάτι που δεν θα σου λείψει περιπλανώμενος στη Νορβηγία, είναι οι καταρράκτες, τα φιόρδ, τα βουνά, τα δάση, τα τούνελ και οι γέφυρες. Απ’ όλα αυτά, υπάρχουν άπειρα!
Περνώντας από το Bergen, και αντικρίζοντας τις εικόνες από τα κτήρια και τους δρόμους, δεν μας άφησε συναισθήματα, που πλέον, δεν περιμέναμε. Μία υπέροχη, ανθρώπινη πόλη, με σεβασμό στο περιβάλλον και τον ίδιο τον άνθρωπο.
Παραθαλάσσιο οίκημα κοντά στο λιμάνι
Λεπτομέρεια από εξωτερικό τοίχο οικίας
Ο σταθμός του τραίνου του Bergen!
Πήραμε κατεύθυνση προς τα νότια για το υπόλοιπο της ημέρας, με πορεία προς το Stavanger και από εκεί συνέχεια μέχρι την πόλη Eigersund, όπου και κατασκηνώσαμε στο τοπικό κάμπινγκ. Στην διαδρομή μας πήραμε καράβια, περάσαμε τούνελ και γέφυρες, αλλά και την μεγάλη υποθαλάσσια διάβαση Bomlafjord, με συνολικό μήκος 7.931 μέτρα και βάθος, 263 μέτρα κάτω από την θάλασσα! Κατά την διάσχυσή του νόμιζες πως, ξαφνικά, τελείωσε το ταξίδι στη Νορβηγία, και άρχισε το.... ταξίδι στο κέντρο της Γης!! Απλά, απίστευτο συναίσθημα!!
Μικρά φιόρδ παντού
Νησάκια ιδιόκτητα με εξοχικά επάνω τους
Το NIVA βρίσκεται εκεί που του αξίζει. Στις πρώτες θέσεις!!
Ένα μικρό τούνελ και αμέσως μετά, άλλη μία....
...υπέροχη γέφυρα!
Και ακόμη μία
Γραμματοκιβώτια στην είσοδο των δρόμων των οικισμών
Ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει. Σε λίγο θα είμαστε στο κάμπινγκ
Αφού διανυκτερεύσαμε στο ήσυχο παραποτάμιο κάμπινγκ του Eigersund, συνεχίσαμε το επόμενο πρωί προς το λιμάνι της πόλης Sandefjord, με σκοπό να πάρουμε το καράβι και να μας περάσει απέναντι στην Σουηδία, στην πόλη Stromstad, ώστε να γλιτώσουμε το κύκλο του Όσλο, με 250 έξτρα χιλιομέτρων και οδήγησης. Προτιμήσαμε να μην ακολουθήσουμε τον παραθαλάσσιο δρόμο, που ήδη είχαμε πάρει στην άνοδό μας, αλλά να μπούμε, όσο αυτό ήταν δυνατόν, στα ενδότερα της περιοχής αυτής. Η επιλογή μας αυτή, αποδείχτηκε πολύ σωστή γιατί έτσι είχαμε την ευκαιρία να δούμε και περιοχές που δεν ήταν τόσο τουριστικές, αλλά όμως ήταν ισάξιας ομορφιάς με όσα είχαμε δει μέχρι και εκεί!
Μόλις σηκωθήκαμε από τον υπέροχο ύπνο
Το ποτάμι δίπλα στο κάμπινγκ
Εικόνες από την διαδρομή
Υπέροχα στενά περάσματα των καναλιών
Τα σύννεφα έκαναν τα δικά τους παιχνίδια
Υπέροχο σημείο για καφέ (αν έχεις και φραπέ από την Ελλάδα ακόμη καλύτερα!)
Γέφυρα και τούνελ 2.200 μέτρων
Μόλις περάσαμε στο Stromstad της Σουηδίας, συνεχίσαμε νότια μέχρι το Goteborg όπου και διανυκτερεύουμε σε παραθαλάσσιο κάμπινγκ. Το κάμπινγκ ήταν γεμάτο, με πολλές παροχές, πεντακάθαρο, αλλά…. και με βροχερό καιρό. Αχ, Ελλάδα με τον ήλιο σου!
Γέφυρα στην Σουηδία
Το... πορτοκαλί τσαντίρι μας στο κάμπινγκ του Goteborg
Η θέση μας στο GPS...
...και η μουσική που μας συντρόφευε όλες αυτές τις ημέρες
Την επόμενη ημέρα προχωρήσαμε νότια με κατεύθυνση το λιμάνι Helsingborg από το οποίο πήραμε το καράβι για να περάσουμε στο Helsingor της Δανίας. Περιττό να αναφέρω πως οι πόλεις της Σουηδίας που περάσαμε, ήταν επίσης κομψοτεχνήματα με απίστευτα όμορφα και καλαίσθητα κτήρια.
Ανεμογεννήτριες στην Σουηδία
Ο συννεφιασμένος καιρός κράτησε όλο το πρωινό
Ένα κτήριο μέσα στην πόλη του Helsingborg
Στο λιμάνι του Helsingborg συναντήσαμε πολλές μηχανές side car
Η έξοδός μας από το καράβι στην Δανία
Την Δανία την διασχίσαμε σχετικά γρήγορα και πριν το καταλάβουμε βρισκόμασταν στο καράβι για την Γερμανία. Φτάσαμε στο νησί Fehmarn, και αρχίσαμε την βαρετή κάθοδο από το ατελείωτο μακρινάρι που λέγεται Autobahn! Προσπέραση το Αμβούργο και το Ανόβερο και μετά από λίγες ώρες φτάσαμε στο γνωστό Kassel όπου και διανυκτερεύσαμε. Μετά από ένα καλό φαγητό, ακολούθησε ο ζωογόνος ύπνος που χρειαζόμασταν και οι δύο πάρα πολύ.
Τα σύννεφα στην Δανία κάνουν παιχνίδια
Στην γραφική πόλη Heiligenhafen, στα βόρεια της Γερμανίας
Τρίκυκλη μοτοσυκλέτα σε κάποιο βενζινάδικο
Κάπου πετύχαμε και ένα αερόστατο να κάνει βόλτες ψηλά
Ξεκούραστοι πλέον την επόμενη μέρα, συνεχίσαμε την πορεία μας προς τα νότια με προορισμό το Innsbruck της Αυστρίας, και με την βροχή να μας συντροφεύει σε όλη την διαδρομή.
Φτάνοντας στην πόλη του Innsbruck, μετά από όλο αυτό το ταξίδι, αισθανθήκαμε πως βρισκόμασταν κάπου στην... Θήβα! Το υπόλοιπο της διαδρομής μας φαινόταν τόσο σύντομο και κοντινό, και πως, σαν μια απλή βόλτα, θα επιστρέφαμε πολύ εύκολα και γρήγορα μέσα σε λίγες ώρες! Κάναμε στάση για βόλτα και φαγητό και αφού η ημέρα ήταν ακόμη φωτεινή και οι δυνάμεις μας δεν μας είχαν εγκαταλείψει, αποφασίσαμε να περάσουμε και τον ορεινό όγκο των Άλπεων ώστε την επόμενη ημέρα να διανύαμε μικρότερη απόσταση μέχρι την Ancona.
Κάστρο στην κορυφή ενός λόφου στην Αυστρία
Συννεφιά και αρκετό κρύο
Αυστριακό.... ξωκλήσι!
Τυπική αλπική εικόνα
Μέσα στο Innsbruck... πάλι!
Οι κορυφές κρέμονται πάνω από τα κεφάλια μας
Τα καταφύγια και άλλες εγκαταστάσεις στο βουνό
Πράγματι, η διανυκτέρευση εκείνης της βραδιάς έγινε στο Bolzano της Ιταλίας, το οποίο μας φάνηκε και κάπως καταθληπτικό και αποπνικτικό, ίσως επηρεασμένοι από τις πολλές όμορφες πόλεις που είχαμε δει τις προηγούμενες ημέρες.
Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε και πάλι με βροχή μέχρι που πιάσαμε τις πεδινές περιοχές της Ιταλίας. Συνεχίσαμε την διαδρομή μας μέχρι την Ancona, όπου προλάβαμε το καράβι που έφευγε στη 1:30 το μεσημέρι.
Ουράνιο τόξο κοντά στην Βερόνα της Ιταλίας
Στην Πάτρα φτάσαμε μετά από ένα ήρεμο ταξίδι, το επόμενο μεσημέρι, όπου και χωρίς καθηστέρηση ξεκινήσαμε για την Αθήνα. Μπορεί οι διακοπές να έφταναν στο τέλος τους, όμως στο σπίτι μας περίμεναν δύο υπέροχες γούνινες και τρυφερές υπάρξεις που τις είχαμε πεθυμήσει.
Φτάνοντας στο ηλιόλουστο λιμάνι της Πάτρας
Τα χιλιόμετρα του NIVA όταν επιστρέψαμε στο σπίτι μας
Τα δύο υπέροχα γατερά που μας περίμεναν.
Αυτό που ζήσαμε εγώ και η Ελισσάβετ για 16 ημέρες ήταν πρωτόγνωρο, εντυπωσιακό, γεμάτο, με όλη τη σημασία της λέξης, δυνατό και πολύ!
Θα πρέπει να ζητήσω συγνώμη από όσους τύχει και διαβάσουν το παραπάνω κείμενο γιατί αυτό που βιώσαμε όλες αυτές τις ημέρες, δυστυχώς δεν μπορώ να βρω λέξεις για να το περιγράψω. Έτσι, ότι και να ειπωθεί είναι απλά φτωχό μπροστά σε αυτά που είδαμε, ακούσαμε, μυρίσαμε και αισθανθήκαμε.
Πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι, είχα μεγάλη ανησυχία για την αξιοπιστία και τις δυνατότητες του NIVA. Πρέπει επίσης να αναφέρω πως δεν έχει καμία βελτίωση επάνω του, εκτός από κάποια βοηθητικά αξεσουάρ που του έχω προσθέσει εγώ όπως το CAR-PC, και δεν έχουν καμία σχέση με τα μηχανικά μέρη του αυτοκινήτου και τις επιδόσεις του. Ακόμα και τα πολυαναφερόμενα προβληματικά και κουραστικά καθίσματα του NIVA, είναι τα μαμίσια. Μηχανικά είναι όπως βγήκε από το εργοστάσιο, αλλά και με τα σέρβις του ευλαβικά τηρούμενα. Οποτεδήποτε παρουσιάστηκε κάποια βλάβη, επισκευάστηκε αμέσως. Έτσι πιστεύω, πέτυχε αυτόν τον στόχο, την τόσο μεγάλη και απαιτητική για ανθρώπους και όχημα διαδρομή, που ακόμα και με συμβατικό αυτοκίνητο είναι ιδιαίτερα δύσκολο να πραγματοποιηθεί.
Διαδρομές εκτός δρόμου δεν κάναμε στο συγκεκριμένο ταξίδι, και πιθανόν κάτι τέτοιο σε τόσο απομακρυσμένα μέρη και μάλιστα μόνοι μας, να ήταν αρκετά παρακινδυνευμένο. Και αυτό δεν ήταν ούτε ο σκοπός μας και ούτε πραγματικά μας έλειψε. Αυτό το κάνουμε ευχάριστα, άνετα και όποτε θέλουμε στην υπέροχη Ελλάδα μας.
Ίσως να ακούγεται άκομψο ή ακόμη και υπερβολικό, αλλά μετά από σχεδόν 7.500 απροβλημάτιστα χιλιόμετρα, οφείλω να ομολογήσω πως το NIVA δεν με έβγαλε απλά ασπροπρόσωπο, αλλά με έκανε υπερήφανο ως κάτοχο και ιδιοκτήτη του!
Ωραίες φωτογραφίες και "ανθρώπινη" περιγραφή. :-)
ΑπάντησηΔιαγραφή