Ροδόπη 1997: Το μεγάλο οδοιπορικό

Μετά από, σχεδόν δεκαπέντε χρόνια, δεν είναι εύκολο να έρθουν στη μνήμη οι εικόνες και οι λεπτομέρειες από μία εκδρομή. Αυτό όμως δεν ισχύει και για το πρώτο πολυήμερο ορεινό ταξίδι με την μηχανή, που έκανα μαζί με τον Θανάση τον Σεπτέμβρη του 1997. Ένα ταξίδι που αγκάλιασε όλη την Ελλάδα, από τα βόρεια σύνορά της με την Βουλγαρία μέχρι δυτικά στην λίμνη των Ιωαννίνων και από την τεχνητή λίμνη των Κρεμαστών στην κεντρική Ελλάδα μέχρι στα νότια τους Δελφούς, την Αράχωβα και πάλι πίσω στην Αθήνα. Ένα ταξίδι που έμελε να μείνει για πάντα στη μνήμη μας χαραγμένο, και να φέρει ως τίτλο το όνομα του βουνού με το οποίο ξεκινήσαμε αυτή την μικρή μας περιπέτεια, την Ροδόπη!

Η ιδέα για το συγκεκριμένο ταξίδι είχε πέσει από νωρίς εκείνη την χρονιά από τον Θανάση και είχε βρει άμεσα αποδοχή καθώς ο προορισμός φάνταζε ως ο "απόλυτος" δασικός τόπος, κάτι το οποίο αποδείχθηκε πέρα για πέρα αληθές.  Ο τελικός σχεδιασμός έγινε μέσα στο καλοκαίρι με βάση τους ελλιπείς χάρτες της εποχής. Συγκεκριμένα για το βουνό της Ροδόπης, δεν βρήκαμε τίποτε άλλο παρά μόνο κάποια σκαριφήματα της ευρύτερης περιοχής που περιλαμβάνανε έναν ή δύο βασικούς δρόμους, σε σχέση με τους δεκάδες δασικούς και βοηθητικούς δρόμους που υπάρχουν εκεί. Αυτό όμως δεν ήταν λόγος που θα μας έκανε να πτοηθούμε. Για την υπόλοιπη χώρα υπήρχαν οι οδικοί χάρτες της ROAD που, αν όχι τέλειοι, βοηθούσαν αρκετά στον να βγει ένα αξιόπιστο πλάνο χωρίς να κινδυνεύεις να χαθείς.

Η πρόσβαση στην βόρεια Ελλάδα έγινε με καράβι που πήραμε από την Ραφήνα (ο Άγιος Ραφαήλ ή ο Αλκαίος ήταν, αν θυμάμαι καλά) και φτάσαμε την επόμενη ημέρα στο λιμάνι της Καβάλας.

Μόλις ξεκινήσαμε από την Ραφήνα...

 

...και έχουμε πολλά να δούμε μπροστά μας

Το μεσημέρι της επόμενης ημέρας φτάσαμε εν μέσω βροχής στην Καβάλα. Το ότι είχε να βρέξει τέσσερις μήνες και έπιασε την στιγμή που φτάσαμε εμείς, θα μπορούσε να θεωρηθεί περίεργο. Όχι όμως όταν ταξιδεύεις μαζί με τον άνθρωπο της βροχής, αυτόν που και την πιο ηλιόλουστη καλοκαιρινή ημέρα, τις σταγόνες της βροχής τις έχεις δεδομένες. Τον Θανάση!!

Στάση για σουβλάκια στην Καβάλα...

 

...αλλά και για να κόψει λίγο η δυνατή βροχή

Αφού είδαμε πως δεν θα αποφεύγαμε να βραχούμε, φορέσαμε τα αδιάβροχα (που εννοείται πως είχαμε μαζί) και ξεκινήσαμε την περιπέτεια. Από την Καβάλα ακολουθήσαμε τον δρόμο προς την Δράμα και μετά από το χωριό Δοξάτο στρίψαμε βορειοανατολικά προς το Παρανέστι. Εκείνο ήταν και το τελευταίο χωριό πριν μπούμε στους δασικούς χωματόδρομους της Ροδόπης.

Λίγα μέτρα πριν την είσοδο του χωριού, περνάει ο επιβλητικός Νέστος, ποτάμι θρύλος για εμάς, αφού μέχρι τότε μόνο ακουστά είχαμε τις φανταστικές εναλλαγές του αλλά και τα υπέροχα μέρη τα οποία διασχίζει. Γι' αυτό δεν έλειψαν και οι απαραίτητες εκεί φωτογραφίες.

Ποταμός Νέστος

 

Τα πάντα μούσκεμα

 

Οι καλύτερες "πρώτες" εικόνες

Από το Παρανέστι ξεκινάει ο δρόμος που πηγαίνει προς την καρδιά της Ροδόπης. Υπάρχουν κάποια χωριά στα χαμηλά υψόμετρα όπως η Πρασινάδα και τα Διπόταμα αλλά το Παρθένο Δάσος του Φρακτού και τα δασικά χωριά στα οποία κατευθυνόμασταν βρίσκονταν πολύ ψηλότερα και αρκετά χιλιόμετρα μακρυά από τον οποιοδήποτε "πολιτισμό".

Λίγη ώρα από το Παρανέστι φτάσαμε στο σημείο που εκείνη την εποχή κατασκευαζόταν το φράγμα της Πλατανόβρυσης, μικρότερο σε σχέση με το γνωστό μεγάλο φράγμα του Θησαυρού που βρίσκεται ψηλότερα στο ποτάμι.

Τα πρώτα μας "χωμάτινα" χιλιόμετρα

 

Το φράγμα Πλατανόβρυσης στο Νέστο βρίσκεται υπό κατασκευή

Συνεχίσαμε για μερικά χιλιόμετρα ακόμα τον βατό χωματόδρομο, ενώ ταυτόχρονα αρχίσαμε να ψάχνουμε και για το σημείο στο οποίο θα διανυκτερεύαμε αφού η ώρα είχε περάσει και σε λίγο θα νύχτωνε. Δεν αργήσαμε να βρούμε επάνω στον δρόμο, κάποιες παλιές εγκαταλελειμμένες δασικές καλύβες, ιδανικές για την περίσταση. Γλυτώσαμε και το στήσιμο της σκηνής.

Αφού τακτοποιηθήκαμε, ανάψαμε φωτιά και ψήσαμε τις μπριζόλες που είχαμε αγοράσει στην Καβάλα. Στο μεταξύ η βροχή είχε σταματήσει επιτρέποντάς μας να ευχαριστηθούμε ένα εξαίρετο δείπνο κάτω από τον έναστρο ουρανό. Τι καλύτερο για αρχή!

Ρίξε ξύλα στη φωτιά

 

Στην μάχη της μπριζόλας

 

Μάλλον παραέφαγα

Ο ύπνος που ακολούθησε το γεύμα ήταν εξίσου απολαυστικός, κάτω από τους ήχους του ποταμού που κυλούσε δίπλα από την καλύβα.

Η επόμενη ημέρα ξημέρωσε με έναν δυνατό ήλιο, που σχεδόν σε κούραζε στα μάτια η φωτεινότητά του μέσα σε αυτό το ατελείωτο πράσινο όλων των αποχρώσεων.

Λίγο πριν ξεκινήσουμε, συναντηθήκαμε με κάποιους δασικούς υπαλλήλους που κατέβαιναν προς το Παρανέστι, ένας εκ των οποίων ήταν ο δασάρχης, ο οποίος αφού μας ρώτησε ποιοι είμαστε και που πάμε, μας έδωσε άδεια πρόσβασης στο δασικό χωριό, κάτι που έπρεπε να είχαμε κάνει από την αρχή.
Λόγω του ιδιαίτερου καθεστώτος του Φρακτού, του Παρθένου Δάσους της Ροδόπης, η πρόσβαση εκεί επιτρέπεται μόνο μετά από άδεια που μπορεί κάποιος να πάρει από το Δασαρχείο της Δράμας.

Συνεχίσαμε την πορεία μας στον ίδιο χωματόδρομο, άνετοι πλέον και με την "βούλα των αρχών".  Ανεβαίνοντας περάσαμε και από τον οικισμό Θερμιά, που αποτελείται από καλύβες μέσα στις οποίες υπάρχουν μικρές "πισίνες" γεμάτες με φυσικό ιαματικό νερό.

Στην είσοδο του οικισμού στάση για τσιγάρο...

 

...και έλεγχο της διαδρομής μας στον χάρτη

 
Ο δρόμος συνεχίζει την ανηφορική του πορεία περνώντας από το σημείο "Ζήτα", μία κεντρική διασταύρωση απ' όπου μπορεί κανείς να πάει είτε προς το δασικό χωριό στο Καρά Ντερέ στα δυτικά, είτε προς το δασικό χωριό στην Ζαγκραντένια στα ανατολικά, κατεύθυνση που εμείς ακολουθήσαμε. Σε λίγη ώρα είχαμε φτάσει στο χωριό που ήταν σχεδόν έρημο αφού οι περισσότεροι δασεργάτες έλειπαν για εργασίες στο δάσος. Το τοπίο ήταν παραμυθένιο, με τις διάσπαρτες ξύλινες καλύβες να βρίσκονται στο μεγάλο ξέφωτο και τριγύρω να φύεται το πυκνό ελατόδασος.

Το δασικό χωριό στην Ζαγκραντένια

 
Μετά από μία σύντομη στάση σε μία από τις καλύβες που ήταν η τραπεζαρία του χωριού, προσφέρθηκε ένας νεαρός υπάλληλος ο οποίος εκτελούσε χρέη δασονόμου στις υλοτομικές εργασίες, να μας ξεναγήσει στην γύρω περιοχή από την Ζαγκραντένια. Έτσι ανεβήκαμε πάλι στις μηχανές και κατευθυνθήκαμε οι τρεις μας, προς τα σύνορα μας με την Βουλγαρία.

Έχουμε εκστασιαστεί από τα απίστευτα φυσικά τοπία

 

Τα πανύψηλα ελατοδάση της Ροδόπης

Κάπου εκεί ανάμεσα στα ψηλά δέντρα, είδαμε έναν μαύρο δρυοκολάπτη, και απ' ότι μας τόνισε ο συνοδός μας, οι συναντήσεις με αυτό το είδος πουλιού δεν είναι συνηθισμένες.

Οι απέναντι πλαγιές

Σε κάποιο σημείο αφήσαμε τις μηχανές και περπατήσαμε μέχρι την κορυφή λίγο ψηλότερα από εμάς. Εκεί συναντήσαμε ένα αυλάκι χαραγμένο στο έδαφος, κατά μήκος των κορυφών, το οποίο αχνοφαινόταν και συνέχιζε για όσο έβλεπε το μάτι, και όπως μας εξήγησε ο δασονόμος ήταν τα σύνορα με την Βουλγαρία.

Ο χωματόδρομος δεξιά ανήκει στην Βουλγαρία

 

Τελικά πατήσαμε και στο "εξωτερικό"!

 

Γουνίπερος μπροστά από το Έλατο

 

Κατεβαίνοντας την πλαγιά

 

Η μεγάλη ρεματιά ανοιγόταν μπροστά μας

 
Όταν επιστρέψαμε πίσω στο δασικό χωριό της Ζαγκραντένιας, αν και τα παιδιά μας πρότειναν να διανυκτερεύσουμε εκεί, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την πορεία μας προς τα δυτικά και το δασικό χωριό Καρά Ντερέ, αφού είχαμε ακόμα αρκετές ώρες ηλιοφάνειας μπροστά μας, αλλά κυρίως γιατί μας είχε καταλάβει μία "απληστία αισθήσεων", και θέλαμε να δούμε όσο γινόταν περισσότερα από αυτό το μαγικό τοπίο μέσα στο οποίο βρεθήκαμε.

Αφού τους ευχαριστήσαμε όλους για την μοναδική ξενάγηση αλλά και την φιλοξενία, τους χαιρετίσαμε και ακολουθήσαμε τον ίδιο δρόμο που είχαμε έρθει, μέχρι το σημείο Ζήτα, και από εκεί συνεχίσαμε προς το Καρά Ντερέ (Ελατιά).

Ο χωματόδρομος ήταν σε πολύ καλή κατάσταση και αρκετά "πατημένος" και αυτό δεν ήταν τυχαίο. Στο μεγαλύτερο μήκος του, δεξιά και αριστερά υπήρχαν μεγάλες "ντάνες" από κορμούς δέντρων, που στοίβαζαν εκεί οι υλοτόμοι, για να τα πάρουν στη συνέχεια τα φορτηγά και να τα μεταφέρουν για την περαιτέρω επεξεργασία. Έτσι το πλάτος του δρόμου στένευε αρκετά μην αφήνοντας περιθώρια ούτε για λάθος οδήγηση, ούτε για ατυχείς συναντήσεις με κάποιο από αυτά τα μεγάλα φορτηγά αμέσως μετά την στροφή!

Τα τοπία που περάσαμε σε αυτό το τμήμα του βουνού ήταν υπεράνω κάθε περιγραφής. Ρυάκια να διασχίζουν τον δρόμο, φυλλοβόλα δέντρα να αναμιγνύονται με τα κωνοφόρα, και στην περιοχή του Καρά Ντερέ συναντήσαμε το πιο πυκνό δάσος που ίσως έχουμε δει ποτέ. Τόσο που νόμιζες πως 2 μέτρα από τον δρόμο μέσα στο δάσος, θα είχες... χαθεί!!

Στο Δασικό χωριό της Ελατιάς δεν μας επιτρέψανε να μείνουμε μέσα στο κτίριο και έτσι πήγαμε λίγο πιο κάτω σε ένα χώρο αναψυχής και στήσαμε την σκηνή μας. Η διανυκτέρευση ήταν υπέροχη με τους ήχους του δάσους, τα ανάλογα εδέσματα στην φωτιά και μία έξτρα τυχαία παρέα! Ένας υπέροχος θηριώδης και άλλο τόσο φιλικός σκύλος, ο οποίος δεν παρακάλεσε καθόλου για τον παραμικρό μεζέ, ενώ όταν του τον προσφέραμε, τον δεχόταν με περισσή ευχαρίστηση. Από την άλλη ήταν ο απόλυτος φύλακας, καθώς εκεί που καθόμασταν γύρω από τη φωτιά μιλώντας και χωρίς να έχουμε αντιληφθεί το παραμικρό, αυτός γρύλιζε γυρίζοντας προς μία κατεύθυνση και φωτίζοντας με τον φακό βλέπαμε ένα ζευγάρι μάτια από κάποιο ζώο να μας κοιτούν μέσα στο σκοτάδι!

Το πρωί ο σκύλος ήταν ακόμα μαζί μας

 

Ο "Μαξ" ήταν η καλύτερη παρέα και τον αγαπήσαμε πολύ

 

Ο Θανάσης ξεκινάει για την συνέχεια του ταξιδιού μας

Συνεχίσαμε για 40 χιλιόμετρα περίπου στον χωματόδρομο μέσα στο υπέροχο δάσος της Ροδόπης, "ρουφώντας" όσο μπορούσαμε αυτή μοναδική ομορφιά, μέχρι που βγήκαμε και πάλι σε άσφαλτο και στον "πολιτισμό". Από εκεί περνώντας από τα χωριά Ποταμοί, Μικροκλεισούρα και Αχλαδιά φτάσαμε στο Κάτω Νευροκόπι. Δεν σταματήσαμε παρά μόνο για ανεφοδιασμό αφού είχαμε συμπληρώσει πάνω από 200 χιλιόμετρα μέσα στους χωματόδρομους της Ροδόπης.

Ο χάρτης με την διαδρομή (μωβ διακεκομμένη) στο βουνό της Ροδόπης

Μία μικρή στάση κάναμε στην Άνω Βροντού όπου μας έδωσαν "πληροφορίες" για μία έξτρα δασική πορεία σε σχέση με το βασικό μας σχέδιο, με κατεύθυνση προς τον Λαϊλιά, και τα χωριά Αχλαδοχώρι και Καπνόφυτο. Κάπου όμως στην πορεία χάσαμε τον δρόμο και τελικά βγήκαμε στα χωριά Ορεινή και Άνω Ορεινή και κατόπιν στις Σέρρες! Από εκεί ακολουθήσαμε την Εθνική Οδό Θεσσαλονίκης - Σερρών μέχρι το Στρυμωνικό όπου στίψαμε προς την λίμνη Κερκίνη και το χωρίο Λιθότοπο στον οποίο διανυκτερεύσαμε για τρίτο βράδυ. Δεν χρειάστηκε να στήσουμε σκηνή καθώς κοιμηθήκαμε σε μία εκκλησία σε ένα μικρό λόφο πάνω από το χωριό. Το μόνο που μας πρότεινε ένας κάτοικος της περιοχής, ήταν να προσέξουμε τα πολλά φίδια που υπήρχαν!

Η λίμνη Κερκίνη το πρωί

 

Το όρος Μπέλλες εκτείνεται σαν τοίχος βόρεια της λίμνης Κερκίνης

Την επόμενη ημέρα κινηθήκαμε δίπλα από την λίμνη της Κερκίνης, βόρεια προς τον Εθνικό δρόμο Κιλκίς - Προμαχώνα, θαυμάζοντας το υπέροχο τοπίο με τα άγρια πουλιά να κατακλύζουν τον τόπο.
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς την λίμνη Δοϊράνη, κάνοντας μία μικρή στάση τόσο στην όχθη της όσο και στα σύνορα με την ΠΓΔΜ που βρίσκονται εκεί.

Στην ακτή της λίμνης Δοϊράνης

 

Στο βάθος είναι η ΠΓΔΜ

 

Το άσπρο κάτω δεν είναι άμμος αλλά, πολύ μικρά... κοχύλια

 

Συνοριακός σταθμός Δοϊράνης

 

Πιο πέρα δεν πάει

Επόμενη στάση η Έδεσσα! Ακολουθήσαμε τον δρόμος προς το Κιλκίς, στρίψαμε δυτικά και συναντήσαμε τον δρόμο Θεσσαλονίκης - Εύζωνοι και περνώντας από την Χαλκηδόνα και τα Γιαννιτσά φτάσαμε στην πόλη με τον μεγάλο καταρράκτη. Σημείο και στο οποίο πήγαμε για φωτογραφίες.

Ο καταρράκτης της Έδεσσας

 

Με τον χάρτη ανά χείρας

 

Ο Θανάσης (νιάτο)!

Από την Έδεσσα ακολουθήσαμε νότια πορεία περνώντας από την Βέροια, και λίγο μετά από έναν υπέροχο δρόμο δίπλα στον ποταμό Αλιάκμονα, τον μεγαλύτερο ποταμό της Ελλάδας με μήκος 297 χιλιόμετρα αλλά και με πολύ πλούσια πανίδα. Στην συνέχεια περάσαμε από τα χωριά Ριζώματα, Δάσκιο και Πολύφυτο και είχαμε κατεύθυνση προς την Κοζάνη. Το τμήμα Δάσκιο - Πολύφυτο εκείνη την εποχή ήταν χωματόδρομος και μάλιστα ιδιαίτερα δύσκολος αφού σε αρκετά σημεία περνούσε από απόκρυμνα περάσματα δεκάδες μέτρα ψηλότερα από τον ποταμό!

Για διανυκτέρευση είχαμε υπολογίσει να μείνουμε σε κάποιο σημείο κοντά στον ποταμό του Αλιάκμονα, και μάλλον βρήκαμε το καλύτερο. Αφού περάσαμε τα χωριά Ίμερα και Νεράϊδα, μπήκαμε σε ένα χωματόδρομο που μας έβγαλε σε ένα φανταστικό πλάτωμα δίπλα στο νερό. Αμέσως στήσαμε την σκηνή και ετοιμαστήκαμε για την τέταρτη διανυκτέρευσή μας. Ήταν Παρασκευή βράδυ 5 Σεπτεμβρίου, η ημέρα που αναλάβαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες για το 2004. Το καταλάβαμε κάποια στιγμή από τους πανηγυρισμούς που ακούστηκαν από το διπλανό χωριό!

Σκηνή, μηχανές και φαγητό!

 

Αναμνηστική!

 

Το πρωί υπήρχε μία απαλή αχλύ

 

Ευκαιρία για έλεγχο και συμπλήρωμα λαδιών

 
Στην συνέχεια του πρωινού μας, γυρίσαμε λίγο προς τα πίσω, για να επισκεφθούμε από κοντά την υπέροχη καμπυλωτή γέφυρα του Πολύφυτου, μία από τις μακρύτερες γέφυρες στην Ελλάδα με μήκος 1.372 μέτρα που λειτουργεί από το 1975.

Από τις πιο όμορφες γέφυρες...

 

...συνδέει την Νεράϊδα Κοζάνης με τα Σέρβια

Από εκεί συνεχίσαμε προς την Κοζάνη, και από την Εθνική Οδό (εννοείτε πως τότε η Εγνατία Οδός δεν υπήρχε) φτάσαμε στα Γρεβενά.

Στην είσοδο της πόλης των Γρεβενών

Η συνέχεια έγινε από τον δρόμο Γρεβενών - Ιωαννίνων που περνάει από τα χωριά Κηπουρειό, Κρανιά και Μηλιά, μία από τις πιο όμορφες διαδρομές στην Ελλάδα αφού διασχίζει τμήμα της βόρειας Πίνδου. Βέβαια ένα κομμάτι αυτής της διαδρομής, τότε ήταν χωματόδρομος! Κάναμε και μία παράκαμψη και επισκεφθήκαμε την τεχνητή λίμνη των πηγών του Αώου, λίγο βορειότερα από τον αυχένα της Κατάρας.

Προς το Μαυροβούνι του όρους Λύγκος στην Βάλια Κάλντα

 

Στην τεχνητή λίμνη των πηγών του Αώου

 
Από την λίμνη των πηγών του Αώου, επιστρέψαμε προς τον Εθνικό δρόμο Καλαμπάκας - Ιωαννίνων και συνεχίσαμε προς τα Ιωάννινα. Ο παλιός κλασικός δρόμος με τις συνεχόμενες στροφές, ήταν ιδανικός για σβέλτη οδήγηση. Η κατάβαση μέχρι τα Ιωάννινα δεν κράτησε πολύ ώρα!

Η λίμνη των Ιωαννίνων και η πόλη στο βάθος

Τελικά το ταξίδι αυτό, εκτός από την επίσκεψή μας στην Ροδόπη, είχε ως θέμα τις λίμνες καθώς στην διαδρομή μας περάσαμε πολλές από αυτές. Και στα σχέδιά μας ήταν να περάσουμε και από άλλη μία. Την μεγαλύτερη τεχνητή λίμνη στην Ελλάδα, αυτή των Κρεμαστών.

Έτσι από τα Ιωάννινα ακολουθήσαμε την Εθνική Οδό Άρτας - Ιωαννίνων και λίγο μετά την Άρτα στρίψαμε στο Κομπότι. Περάσαμε από τα χωριά Φλωριάδα και Πατιόπουλο και στο Νέο Χαλκιόπουλο στρίψαμε και πάλι με κατεύθυνση το χωριό Τρίκλινο και την τεχνητή λίμνη των Κρεμαστών. Ο δρόμος αυτός βγάζει στο σημείο που βρίσκεται η περίφημη γέφυρα της Τατάρνας, που όμως είναι πλέον βυθισμένη στα νερά της λίμνης, ενώ τώρα στην θέση της υπάρχει σύγχρονη γέφυρα που κατασκευάστηκε 1970, για την οποία ο μηχανικός που την σχεδίασε κέρδισε τρία βραβεία!

Ο Αχελώος έρχεται και χύνεται στην λίμνη των Κρεμαστών

 

Στάση για φωτογραφίες και τσιγάρο

 

Τα ψηλά βουνά γύρω από την λίμνη Κρεμαστών

 
Την τελευταία διανυκτέρευση θέλαμε να την κάνουμε κάπου κοντά στο φράγμα της λίμνης. Αφού κάναμε τον γύρω της, περνώντας από την Δυτική Φραγκίστα αλλά και την άλλη υπέροχη γέφυρα που υπάρχει εκεί, αυτή της Επισκοπής, φτάσαμε στον οικισμό των Κρεμαστών Συκιάς όπου όμως, επειδή υπάρχουν οι εγκαταστάσεις της ΔΕΗ δεν μας άφησαν να συνεχίσουμε. Έτσι έλαχε το τελευταίο μας βράδυ, να είναι το πρώτο που μείναμε σε ενοικιαζόμενο δωμάτιο!

Την επόμενη ημέρα το πρωί, επισκευθήκαμε τις εγκαταστάσεις του υδροηλεκτρικού εργοστασίου παραγωγής ενέργειας του φράγματος. Ήταν ένας χώρος με τεράστια μηχανήματα, τουρμπίνες, ρότορες και μετασχηματιστές που λειτουργούσαν με την δύναμη της ροής από την πτώση του νερού στο φράγμα. Σε έπιανε δέος!

Το φράγμα από κάτω

 

Το τούνελ που οδηγεί στις εγκαταστάσεις...

 

...βρίσκεται μέσα στον χώρο της ΔΕΗ

 

Επάνω στο τοίχος του φράγματος...

 

...το οποίο είναι κατασκευασμένο από χώμα με ύψος 165 μέτρα!

 

Η διαδρομή μας (μωβ γραμμή) γύρω από την τεχνητή λίμνη Κρεμαστών

Στην συνέχεια ξεκινήσαμε για τον δρόμο της επιστροφής. Ακολουθήσαμε τον δρόμο που φτάνει μέχρι το Αγρίνιο και από εκεί ακολουθήσαμε την Εθνκή Οδό για Μεσολόγγι, Αντίρριο και Ναύπακτο.

Μικρή στάση στη Ναύπακτο

Ευχάριστη νότα σε αυτά τα τελευταία χιλιόμετρα, της τόσο πλούσιας σε ποικιλία διαδρομής μας, ήταν το παραθαλάσσιο τμήμα της Ναυπακτίας μέχρι την Ιτέα, αλλά και το πέρασμα του Παρνασσού μέχρι την Λιβαδιά, τόσο από άποψη ομορφιάς όσο και οδήγησης. Μετά ακολούθησαν οι γνωστές άχαρες αλλά ευτυχώς σύντομες ευθείες της Εθνικής Οδού μέχρι την Αθήνα.

Είχαμε συμπληρώσει 1500 χιλιόμετρα διασχίζοντας όλη την Ελλάδα, και περνώντας μερικά από τα πιο όμορφα μέρη της χώρας μας. Και επίσης είχαμε την τύχη να "γευτούμε" αυτά τα μνημεία της φύσης πριν ακόμα γίνουν "in" προορισμοί και πλημμυρίσουν με ορδές ατόμων.

Οι εικόνες που συναντήσαμε ήταν πρωτόγνωρες για εμάς, παρότι δεν είχαμε κάνει στο παρελθόν λίγα ταξίδια. Όμως το συγκεκριμένο ταξίδι στην Ροδόπη και η επιστροφή, θα χαράζονταν για πάντα στο μυαλό και κυρίως στην ψυχή μας.

Θα περνούσαν έντεκα χρόνια που θα πηγαίναμε πάλι στην Ροδόπη. Με άλλες συνθήκες και με άλλα οχήματα. Η εμπειρία όμως της επίσκεψης σε αυτό το μέρος δεν ξεθωριάζει όσες φορές και αν το επισκεφθείς. Τώρα περιμένουμε την επόμενη φορά που θα βρεθούμε ξανά εκεί!

Η συνολική διαδρομή και οι διανυκτερεύσεις μας

 
Η διαδρομή με το υψομετρικό της προφίλ στο RideWithGPS, άνοιγμα εδώ.

Η διαδρομή για να την κατεβάσετε από το Google Earth, λήψη εδώ.

Η διαδρομή για να την κατεβάσετε σε μορφή GPX, λήψη εδώ.