Υπέροχη ποδηλατική βόλτα στον Υμηττό...

Μετά από αρκετό καιρό απουσίας από τα "χωμάτινα ποδηλατικά δρώμενα", κατάφερα επιτέλους και έκανα μια υπέροχη κυκλική βόλτα στους χωματόδρομους του Υμηττού. Την συγκεκριμένη διαδρομή την είχα σχεδιάσει από καιρό πριν και μπορώ να πω πως την θεωρούσα και λίγο πρόκληση μιας και μου φαινόταν κάπως δύσκολη, υψομετρικά και σε απόσταση, με αρκετά σκαμπανεβάσματα. Μην ξεχνάμε πως η ποδηλατική μου δράση, εκτός του ότι είναι σε αρχικό (ξανά) στάδιο, δεν είναι και τόσο συχνή και συνεχής, τουλάχιστον όσο θα ήθελα. 

Ο Υμηττός λίγο πριν τον επισκευθώ

Έτσι λοιπόν, έβαλα σε ένα σακίδιο τα απαραίτητα (νερό, κολατσιό, αδιάβροχο, εργαλεία), πήρα το GPS και την φωτογραφική μηχανή, φόρτωσα το ποδήλατο στο αμάξι και δρόμο για τον Υμηττό. 

Στην αρχή της διαδρομής

Η αρχή της διαδρομής ξεκίνησε στην διασταύρωση του δρόμου που πηγαίνει από την Καλοπούλα προς τον Πύργο Ανθούσας, με τον χωματόδρομο που κατευθύνεται προς τον Κουταλά. Το πρώτο κομάτι του χωματόδρομου μέχρι και το πυροφυλάκιο ήταν ιδιαίτερα εύκολο χωρίς σχεδόν καμία υψομετρική διαφορά. Αμέσως μετά το πυροφυλάκιο, ξεκινάει ένα έντονα ανηφορικό μονοπάτι και σε 200 μέτρα συνδέεται με τον χωματόδρομο που φτάνει μέχρι την τελευταία στροφή πριν από τις κεραίες. Οι κλίσεις σ’ αυτόν τον χωματόδρομο ήταν ηπιότερες απ’ ότι περίμενα, προφανώς λόγω των μακρυών τους τμημάτων σε όλο το μήκος της πλαγιάς του βουνού. Σε όλη την διαδρομή υπήρχαν φθινοπωρινά λουλούδια και έντονες μυρωδιές, δείχνοντας την μεγάλη ποικιλία της χλωρίδας (αλλά και της πανίδας) που περιλαμβάνει ο Υμηττός.

Βγαίνοντας από το μονοπάτι στον χωματόδρομο 

Το μονοπάτι "κόβει" δρόμο 

Η κατάσταση του χωματόδρομου είναι πολύ καλή

Το Κακόρεμα του Υμηττού

 

Λουλούδια του φθινοπώρου με φανταστικά χρώματα....

...και σχήματα!!!
 

Φτάνοντας κάτω από τις κεραίες, κατευθύνθηκα νότια προς την περιοχή «Πύργος» και στην συνέχεια ακολούθησα τον χωματόδρομο που κατεβαίνει στην Αργυρούπολη. Το τμήμα της κατάβασης ήταν αρκετά πετρώδες ιδίως στην αρχή, αλλά όχι με ιδιαίτερες δυσκολίες. Το τμήμα αυτό της διαδρομής είχε εξαιρετική θέα προς την παραλιακή, τον Σαρωνικό κόλπο και τα νησιά του.

Το Κακόρεμα από πάνω

 

Η θέα από την περιοχή "Πύργος"

Πάνω από την Αργυρούπολη η θέα είναι απεριόριστη

Πάνω από το ρέμα Πιρναρή

Πάνω από τα νότια προάστεια

 

Το παλαιό αεροδρόμιο του Ελληνικού στο βάθος

Από την ημιορεινή περιοχή πάνω από την Αργυρούπολη, ακολούθησα τον περιμετρικό χωματόδρομο που κινείται ψηλότερα από τον αστικό ιστό, και φτάνει μέσα από, άλλοτε πυκνοδασωμένες περιοχές, μέχρι τη Μονή του Αγίου Ιωάννη του Καρέα. Πρόκειται  για ένα καταπληκτικό κομάτι χωρίς πολλές αλλαγές στην ισοϋψή γραμμή. Σίγουρα, πριν από την φωτιά του 1998 που κατέστρεψε το δάσος, το μέρος πρέπει να ήταν ιδιαίτερα μαγευτικό, αλλά πλέον.... 

Ο περιμετρικός δρόμος πάνω από την πόλη

Δυστυχώς αυτό το φίδι ήταν σκοτωμένο

Η περιοχή είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή

Τα δέντρα που έχουν απομείνει μετά την φωτιά είναι λιγοστά

Το μνημείο των πεσόντων πυροσβεστών

Λίγο μετά από το μνημείο, έφτασα στη Μονή Αγίου Ιωάννη του Καρέα και από εκεί  συνέχισα μέσα από το δίκτυο των χωματόδρομων της περιοχής Κουταλά. Η επιστροφή στο αρχικό σημείο της βόλτας μου ήταν εύκολη σε σχέση με την επιλογή της διαδρομής, αλλά αρκετά δύσκολη καθώς ήμουν ήδη αρκετά κουρασμένος και είχα κάποιες «καλές» ανηφόρες να καλύψω. 

Μισογκρεμισμένος δρόμος

Με θέα στα απογευματινά χρώματα

Μία δεξαμενή μέσα στο δάσος

Στο τέλος της διαδρομής

Ο χάρτης με την πορεία σημειωμένη επάνω του

Στην επιστροφή για το σπίτι, με συνόδευε μία υπέροχη και γλυκιά αίσθηση ευχαρίστησης (παρ' όλη την κούραση), η οποία συνέχισε να με γεμίζει για αρκετές ημέρες μετά. 

Το track της διαδρομής σε μορφή gpx λήψη εδώ.

Το track της διαδρομής σε μορφή kml λήψη εδώ.

Εκδρομή στην Οίτη

Η πρώτη, ουσιαστική, εκδρομή εκτός δρόμου έγινε το Σαββατοκύριακο 20 & 21 Οκτωβρίου. Με παρέα κολητών φίλων, είχαμε κανονίσει να περάσουμε αυτό το διήμερο στο καταφύγιο της Οίτης και να κάνουμε χαλαρές βόλτες στους χωματόδρομους του υπέροχου αυτού βουνού. Οι βροχές όμως των τελευταίων ημερών, άλλαξαν λιγάκι το σκηνικό, όχι τόσο όμως, ώστε να μην διασκεδάσουμε.

Αφού πήραμε τα κλειδιά του καταφυγίου από την υπεύθυνη του ΕΟΣ Λαμίας, κατευθυνθήκαμε προς τα λουτρά Υπάτης. Εκεί συναντηθήκαμε και με τον φίλο Βασίλη που ήρθε από το Βόλο μαζί με την Χαρά και τον μικρό Σπύρο, οδηγώντας το SUZUKI VITARA. Στο NIVA ήμασταν τέσσερα άτομα, εγώ, η Ελισσάβετ, η Αλεξάνδρα και ο Μπάμπης, με όχι ιδιαίτερο φόρτωμα. Ο έταιρος της παρέας ήταν ο Κώστας με την Θέμις και τον μικρό Νικολάκη που ήρθε με το νέο του αμάξι, ένα FIAT SEDICI 4Χ4, το οποίο αποδείχτηκε πολύ μεγάλη έκπληξη!!

Ανηφορίζοντας τους δρόμους της Υπάτης προς Καστανιά, άρχισε το ψιλόβροχο ενώ μπαίνοντας στον χωματόδρομο έκανε την εμφάνισή της και η πυκνή ομίχλη. Στην αρχή τα πράγματα ήταν αρκετά εύκολα και βατά. Τα ρέματα που διασχίζουν τον δρόμο δεν τον είχαν καταστρέψει αφού δεν έχει κάνει πολλές δυνατές βροχές. Στις τελευταίες φουρκέτες πριν το καταφύγιο η παχιά λάσπη μας υπενθύμισε πως η εκδρομή δεν θα είναι και τόσο χαλαρή! Για το καταφύγιο υπάρχει ένας (αρκετά) κατηφορικός δρόμος 200 περίπου μέτρων ο οποίος ήταν μία «λασποθάλασσα». Οφείλω να ομολογήσω πως ζορίστηκα. Σκεφτόμουν πως αν κατέβαινα, δεν θα μπορούσα να ξανανέβω. Ο Βασίλης, ως πιο έμπειρος και ριψοκίνδυνος, χωρίς δεύτερη κουβέντα ήταν κάτω. Έτσι ακολούθησα κι εγώ και στη συνέχεια κι ο Κώστας με το Sedici!

Το Vitara του Βασίλη

Το ηρωικό Sedici του Κώστα

Το Niva μου

Τα σύννεφα μαζεύονται στις πλαγιές του βουνού...

...και είναι πολύ πυκνά, δημιουργώντας υπέροχες εικόνες

Το καταφύγιο της Οίτης

Έξω από το καταφύγιο

 Η βραδυά ήταν υπέροχη με τα σχετικά φαγητά, μπριζόλες, μακαρονάδες, κρασάκι, και πάνω απ' όλα η καλή ζεστή παρέα των κολητών φίλων.
Την επόμενη μέρα μας υποδέχτηκε ένα λαμπρός ήλιος με τα σύννεφα να σχηματίζουν ένα πέλαγο σε αρκετά χαμηλότερο υψόμετρο από εμάς. Το καλύτερο ξύπνημα.

Θέα από το καταφύγιο με τα σύννεφα χαμηλότερα

Στο εσωτερικό του καταφυγίου

Πρωινό ξύπνημα

Οι καλύτερες "φάτσες" της παρέας μας

Πρωινό, καθάρισμα του καταφυγίου και έτοιμοι για την συνέχεια της εκδρομής μας. Ο αρχικός σχεδιασμός της διαδρομής στόχευε την Παύλιανη αφού θα είχαμε διασχίσει όλο το βουνό. Πριν απ’ όλα όμως έπρεπε να βγούμε στον κεντρικό χωματόδρομο. Πρώτος έφυγε ο Βασίλης, μετά ο Κώστας με το SEDICI όπου και βγήκε άνετα και μετά εγώ. Έβαλα το 4Χ4 και το αργό και ξεκίνησα. Πως είναι τα ρυμουλκά πλοία που τραβάνε μεγάλα καράβια και δεν καταλαβαίνουν τίποτα; Αυτό ακριβώς αισθάνθηκα ανεβαίνοντας την λασπωμένη ανηφόρα. Εκεί πήρα μία μικρή ιδέα για το τι μπορεί να κάνει αυτό το αυτοκίνητο. Μικρή στάση στις Λειβαδιές για φωτογραφίες και συνέχεια προς Παύλιανη.

Στάση στις Λειβαδιές για φωτογραφίες

Ακόμα δεν έχουμε λασπωθεί!

Το ζεύγος...

...και όλη η παρέα

Η πηγή στις Λειβαδιές της Οίτης
 

Το Niva με φόντο το Γρεβενό

Η λάσπη σε όλη τη διαδρομή ήταν πολύ και σε μερικά σημεία ιδιαίτερα παχιά. Το αμάξι γλίστρησε αρκετές φορές, αλλά πάντα ελεγχόμενα και χωρίς να δώσει την αίσθηση ανασφάλειας. Στην καταβόθρα κάναμε άλλη μία στάση όπου ο Βασίλης έκανε τα παιχνίδια του στο ανάχωμα που βρίσκεται εκεί.

Το άνοιγμα της καταβόθρας

Στην καταβόθρα

Επίσκεψη στην είσοδο

Η εντυπωσιακή καταβόθρα της Οίτης

Ο βασίλης "παίζοντας"

           

Η συνέχεια ήταν σχετικά σύντομη και την ηλιοφάνεια την διαδέχτηκε σταδιακά η ομίχλη και το ψιλόβροχο.

Η βροχή μας συνόδευσε στην επιστροφή...

...σε όλη την διαδρομή

Στην Παύλιανη κάναμε στάση για φαγητό σε μία εξαιρετική ταβέρνα και ακολούθησε η επιστροφή σε χαλαρούς πλέον ρυθμούς.

Συμπέρασμα: το NIVA έχει απεριόριστες δυνατότητες που μπορείς να ανακαλύψεις σιγά σιγά. Η αίσθηση δύναμης ελέγχου και ασφάλειας που σου δίνει, σου ανοίγει μία άλλη πόρτα στο θέμα της οδήγησης.

Όσο πιο πολύ το μαθαίνεις, τόσο πιο πολύ θες να το οδηγείς!