Την Εύβοια την ξέρουν όλοι, και οι περισσότεροι προφανώς γνωρίζουν και την Κάρυστο. Μπορεί ίσως να μην ξέρουν ότι βρίσκεται στο νότιο τμήμα του νησιού, αλλά οτι υπάρχει στο συγκεκριμένο νησί το γνωρίζουν. Πολλοί λιγότεροι ξέρουν την Όχη, το βουνό που βρίσκεται πάνω από την Κάρυστο και την σκιάζει με το ύψος της, που φτάνει τα 1398 μέτρα πάνω από την θάλασσα. Και το πιο πιθανό είναι, να υπάρχει ένας ελάχιστος αριθμός ανθρώπων που γνωρίζει το φαράγγι του Δημοσάρη. Το ρέμα που πηγάζει από τις βόρειες πλαγιές της Όχης, και μέσα από μία οργιώδους βλάστησης μακρυά διαδρομή, φτάνει και χύνεται στην παραλία του Καλλιανού, ενός από τα πολλά απομονωμένα χωριά του Κάβο Ντόρο.
Με τον Αντώνη συζητούσαμε εδώ και καιρό μέσα στο forum του www.offroader.gr, να κάνουμε μία πεζοπορική διάσχιση της Όχης. Το σχέδιο έλεγε να ξεκινήσουμε από το χωριό Μύλοι που βρίσκεται λίγο πιο πάνω από την Κάρυστο, και ακολουθώντας το ορειβατικό μονοπάτι, να καταλήξουμε την πρώτη ημέρα στο καταφύγιο του βουνού λίγο πριν την κορυφή. Την επόμενη θα επισκεπτόμασταν την κορυφή, το πετρόχτιστο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία και το γνωστό Δρακόσπιτο, και θα συνεχίζαμε την κατάβασή μας μέσα από το φαράγγι του Δημοσάρη μέχρι τους Καλλιανούς όπου και με κάποιο ταξί που θα είχαμε κανονίσει από πριν, θα επιστρέφαμε στην Κάρυστο.
Επειδή όμως πολλές φορές, η πραγματικότητα βρίσκεται σε οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που εσύ έχεις κανονίσει, το Σαββατοκύριακο που τελικά μπορούσαμε να επισκεφτούμε την Όχη, η Μετεωρολογική Υπηρεσία μας ανακοίνωσε πως δεν ήταν καλή ιδέα για διήμερη εκδρομή! Ενώ το Σάββατο θα είχε σχετικά καλό καιρό, από το απόγευμα της ίδιας ημέρας και ολόκληρη την Κυριακή θα έβρεχε συνέχεια.
Η λύση που έδωσε τελικά ο Αντώνης ήταν μία και σοφή. Μονοήμερη πεζοπορία. Αποφασίσαμε να κάνουμε την διαδρομή ανάποδα σε σχέση με το αρχικό σχέδιο, ξεκινώντας την πεζοπορία μας μέσα από το φαράγγι και ανεβαίνοντας στην κορυφή και στην συνέχεια επιστρέφοντας στο ίδιο σημείο με το σκεπτικό, πρώτον να δούμε σίγουρα τα ομορφότερα τμήματα της διαδρομής, και δεύτερον να ήμαστε ανεξάρτητοι από άλλα μεταφορικά μέσα ώστε, σε περίπτωση απότομης αλλαγής του καιρού να έχουμε την δυνατότητα της άμεσης επιστροφής στο αμάξι μας.
Έτσι το Σάββατο το πρωί αφού συναντηθήκαμε στην Ραφήνα εγώ ο Αντώνης και ο Μάρκος, ξεκινήσαμε με το «Εύβοια Σταρ» για το Μαρμάρι. Από εκεί ακολουθήσαμε τον δρόμο για το Παραδείσι, τον Άγιο Δημήτριο, τους Καλλιανούς και αμέσως μετά φτάσαμε στον οικισμό Λενοσαίοι, όπου στις 11:00 αρχίσαμε την πορεία μας.
Το υπέροχο παλαιό πετρόχτιστο μονοπάτι ανηφόριζε ομοιόμορφα με ήπια κλίση χωρίς να κουράζει ιδιαίτερα και κέρδιζε ύψος σιγά-σιγά. Κινούνταν πάντα παράλληλα με το ρέμα, άλλοτε ψηλότερα και άλλοτε δίπλα σε αυτό, σε όλο το μήκος του φαραγγιού και έτσι βρισκόμασταν συνεχώς μέσα σε απίστευτες εικόνες αλλά και κάτω από το κελάρισμα του τρεχούμενου νερού. Άλλωστε σε παλαιότερες εποχές το μονοπάτι ήταν η βασική οδός που συνέδεε τα χωριά της βορινής πλευράς του βουνού με την Κάρυστο. Μεγάλη βοήθεια στο περπάτημά μας είχαμε και από τον καιρό που είχε συννεφιά και μία ελαφριά ψύχρα που βοηθούσε πολύ στο περπάτημα.
Το ρέμα λόγω της εποχής είχε μεγάλη ποσότητα νερού και σχημάτιζε μικρές και μεγαλύτερες λιμνούλες καθώς και πολλούς καταρράκτες. Μάλιστα, λίγο πριν την έξοδο από το φαράγγι, υπήρχε ένας μεγάλος καταρράκτης που έπεφτε από ψηλά, αλλά κρυβόταν αρκετά καλά πίσω από το πλούσιο φύλλωμα των αειθαλών δέντρων στο συγκεκριμένο σημείο και έτσι δεν είχαμε την δυνατότητα να τον βγάλουμε καθαρές φωτογραφίες. Σε αντίθεση με τα πλατάνια και τα υπόλοιπα φυλλοβόλα δέντρα του φαραγγιού, που μόλις άνοιγαν τα νέα τους φύλλα και δεν είχαν δημιουργήσει ακόμα την πλήρη κόμη τους.
Το υγρό στοιχείο ήταν έντονο παντού, όχι μόνο μέσα στο ρέμα αλλά και στα κάθετα προς αυτό ρυάκια που πλημμύριζαν τα πάντα στο πέρασμά τους. Συναντήσαμε και αρκετές πηγές ενώ μία από αυτές βρισκόταν σε μεγάλο υψόμετρο, στο γυμνό πεδίο λίγο κάτω από την κορυφή. Επίσης, όλη η περιοχή ήταν γεμάτη αγριολούλουδα, τόσο μέσα στο φαράγγι όσο και μετά από αυτό στα μικρά οροπέδια που περάσαμε. Όπου υπήρχε χώμα καλυπτόταν από πρασινάδα και λουλούδια τα οποία ποικίλαν σε μεγέθη και ήταν από πολύ μικρά έως αρκετά μεγάλα.
Το φαράγγι ήταν αρκετά μεγάλο σε μήκος και η πορεία μας μέσα σε αυτό διήρκεσε μαζί με τις στάσεις 3 ώρες. Με την έξοδό μας περάσαμε από ένα διάσελο, στο οποίο βρισκόταν και ένα κλειστό περίπτερο ενημέρωσης, και από εκεί ξεκινήσαμε την πιο απότομη ανάβαση σε πετρώδες έδαφος προς την κορυφή. Με χαλαρό βηματισμό σε μία ώρα είχαμε φτάσει στον προορισμό μας. Η θέα ήταν απεριόριστη προς όλες τις κατευθύνσεις αφού λίγο πριν φτάσουμε στην κορυφή και για όση ώρα μείναμε εκεί, είχε ηλιοφάνεια και τα σύννεφα ήταν αραιά.
Πέρα από την θέα, ιδιαίτερα εντυπωσιακό ήταν τα πετρόχτιστο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία και τα παρακείμενα πέτρινα καλύβια, αλλά κυρίως το Δρακόσπιτο που βρίσκεται ακριβώς κάτω από την (μία από τις δύο) κορυφή του βουνού. Μία μεγαλειώδης κατασκευή, απλή, απέριτη και ιδιαίτερα εντυπωσιακή, αποτελούμενη από ογκόλιθους που σε κάνει να αναρωτιέσαι, για πιο λόγο έγινε αυτή η κατασκευή, αλλά κυρίως πως και με ποιά μέσα!! Η πρόσβαση εκεί, στα 1390 μέτρα δεν είναι εύκολη υπόθεση, πολύ περισσότερο η μεταφορά υλικών και η δημιουργία ενός τέτοιου έργου. Καθίσαμε 10 μέτρα παραπάνω από το Δρακόσπιτο, στο κολωνάκι της κορυφής, όπου θαυμάσαμε την θέα και ξεκουραστήκαμε.
Ξεκινήσαμε την κάθοδο την στιγμή που στον ορίζοντα άρχισαν να μαζεύονται πυκνά σύννεφα. Πολύ σύντομα είχαμε κατέβει τον κώνο της κορυφής και συνεχίσαμε περνώντας από την είσοδο του φαραγγιού. Το τοπίο είχε αλλάξει χρώμα καθώς οι ακτίνες του ήλιου δεν έφταναν πλέον κάτω, κάνοντας το πράσινο των δέντρων μέσα στο ρέμα ένα τόνο πιο έντονο, που νόμιζες πως περπατούσες κάποιο άλλο μονοπάτι.
Η πορεία της επιστροφής ήταν βέβαια πιο εύκολη από την ανάβαση, και κράτησε 3 ώρες. Μόλις μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε, άρχισε να βρέχει, αισθανόμενοι πως ήμασταν ιδιαίτερα τυχεροί καθώς σε όλη την βόλτα μας, ο καιρός ήταν σύμμαχος με τον καλύτερο τρόπο.
 |
| Η διαδρομή που κάναμε στον χάρτη |
Δεν ήμασταν όμως το ίδιο τυχεροί και με το μεταφορικό μέσο. Ξέραμε πως το τελευταίο πλοίο από το Μαρμάρι το είχαμε χάσει, και ξεκινήσαμε για τα Στύρα. Όμως δυστυχώς, φτάνοντας στα Στύρα μάθαμε πως και από εκεί το τελευταίο πλοίο είχε φύγει. Έτσι αναγκαστικά, αφού φάγαμε για να πάρουμε δυνάμεις, μετατρέψαμε την εκδρομή σε διήμερο, και επιστρέψαμε μέσω Χαλκίδας, φτάνοντας στα σπίτια μας στις δύο τα ξημερώματα της Κυριακής.
Για εμένα ήταν η πρώτη επίσκεψη στην Όχη και το φαράγγι του Δημοσάρη. Οι εικόνες που πήρα από αυτή την πορεία με μάγεψαν δημιουργώντας υπέροχα αισθήματα στην ψυχή μου και κάνοντάς με να πιστεύω πως ο παράδεισος μπορεί να «κρύβεται» πραγματικά δίπλα μας. Είναι τόσο κοντά που μπορεί ο οποιοσδήποτε να το επισκεφθεί, χωρίς πολλά έξοδα, κόπο ή χρόνο. Το μόνο που χρειάζεται είναι απλά να το θελήσει.
Το track της διαδρομής σε μορφή gpx λήψη εδώ.
Το track της διαδρομής σε μορφή kml λήψη εδώ.
Το track της διαδρομής σε μορφή gpx λήψη εδώ.
Το track της διαδρομής σε μορφή kml λήψη εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου